'

SAMADHI 

 

Een meeslepende drieluik, een verhaal dat je gelezen moet hebben. Een verhaal in 3 hoofdstukken, uit oeroude tijden voortgekomen en nu herschreven. Voor alle mensen die in de huidige tijd leven. 

 

1.0 - MAYA, DE ILLUSIE VAN HET ZELF

 

Samadhi is een oud Sanskriet woord, waarvoor er geen modern equivalent bestaat. Samadhi wijst op iets dat niet kan worden overgebracht op het niveau van de geest.

De nu volgende uitwijding is gewoon de uiterlijke manifestatie van mijn eigen innerlijke reis. Het is niet bedoeld om je iets te leren over Samadhi, of je geest te voeden met informatie maar om je te inspireren, om je ware aard rechtstreeks te kunnen ontdekken. Samadhi is nu relevant, meer dan ooit! We zijn op een moment in de geschiedenis gekomen, waar we niet alleen Samadhi zijn vergeten, maar we zijn vergeten WAT we zijn vergeten.

Dit vergeten is “Maya”, de illusie van “het zelf”.

Als mens zijnde leven de meesten van ons ondergedompeld in ons dagelijks leven, met nauwelijks aandacht voor wie we zijn, waarom we hier zijn, of waar we naartoe gaan. De meesten van ons zijn nooit echt gewaar geweest van het ware zelf, de ziel of wat de Boeddha noemt “Annata” – dat wat voorbij gaat aan naam en vorm, voorbij het denken. Met als resultaat dat we geloven dat we deze beperkte lichamen zijn. We leven in angst, hetzij bewust of onbewust, dat de beperkte structuur van “het zelf” waarmee we geïdentificeerd zijn, zal sterven.

In de wereld van vandaag, houdt de overgrote meerderheid van de mensen zich bezig met  religieuze of spirituele praktijken zoals yoga, gebed, meditatie, zingen of welke vorm van ritueel dan ook het zijn technieken die ons doen conditioneren. Dat betekent dat ze slechts een deel zijn van het bouwwerk van ons ego. Het ‘zoeken’ en ‘de activiteit zelf’ is niet het probleem.

Denken dat je het antwoord gevonden hebt in een ‘uiterlijke vorm’, dat is het probleem. Spiritualiteit in de meest voorkomende vorm is niet anders dan het ziekelijke denken dat overal gaande is. Het is een alsmaar doorgaande bezigheid van de geest. Meer van: ‘de mens die doet’, i.p.v. ‘de mens die is’. Het ego construct wil meer geld, meer macht, meer liefde, meer van alles. Zij die zich op het zogenaamde spirituele pad begeven, verlangen om meer spiritueel te zijn, meer wakker, meer evenwichtig, meer vreedzaam, meer verlicht. Het gevaar dat je nu leest, deze uitwijding, is dat je geest Samadhi wil ‘verwerven’. Nóg gevaarlijker is, dat je geest misschien denkt dat het al Samadhi verworven heeft. Wanneer er ook maar een verlangen is om iets te bereiken kun je er zeker van zijn dat het ego construct aan het werk is. Samadhi gaat niet over iets bereiken of iets toevoegen aan jezelf.

Om Samadhi te realiseren is het nodig om te leren sterven voordat je sterft. Leven en dood zijn als yin en yang een onafscheidelijk continuüm. Een eindeloos ontvouwen, met geen begin en geen einde. Als we de dood wegduwen, duwen we het leven ook weg. Als je de waarheid direct ervaart vanuit wie je bent, is er geen angst meer voor het leven of de dood.

Er wordt ons verteld wie we zijn door onze maatschappij en onze cultuur, en tegelijkertijd zijn we slaven van een dieper onbewust biologische verlangen en afschuw, dat onze keuzes beheerst. Het ego construct is niets meer dan de impuls om te herhalen. Het is gewoon het paadje dat energie ooit nam en de neiging van deze energie om dat paadje weer opnieuw te nemen, ongeacht of het nu positief of negatief is voor het organisme.

Er zijn eindeloos veel niveaus van het geheugen of de geest, spiralen met daarin spiralen. Zodra je bewustzijn zich identificeert met deze gedachten of ego construct, zit je vastgebonden aan sociale conditionering, wat je de matrix zou kunnen noemen.

Er zijn aspecten van het ego waar we ons bewust van kunnen zijn, maar het is het onbewuste de archaïsche bedrading, de oer existentiële angsten die eigenlijk de hele machine aandrijven. Eindeloze patronen van graaien naar plezier en vermijden van pijn worden omgezet naar pathologisch gedrag, ons werk, onze relaties, onze overtuigingen, onze gedachten en onze hele manier van leven. Als vee, leven en sterven de meeste mensen in passieve overgave, en voederen hun leven aan de matrix.

We leven levens opgesloten in nauwe patronen. Levens, vaak gevuld met groot lijden en het komt niet in ons op dat we onszelf eigenlijk vrij kunnen zetten. Het is mogelijk om het leven dat je geërfd hebt uit je verleden los te laten en het leven te gaan leven dat wacht om te ontspruiten vanuit je innerlijke wereld.

We werden allemaal geboren in deze wereld met biologisch geconditioneerde structuren, maar zonder zelfbewustzijn. Vaak als je in de ogen van een jong kind kijkt is er geen spoor van enig “zelf”, alleen lichtgevende leegte. De persoon die men uiteindelijk wordt is een masker, gedragen over het bewustzijn. Shakespeare zei: “De hele wereld is een podium, en alle mannen en vrouwen slechts toneelspelers”.  In een ontwaakt individu, schijnt bewustzijn door de persoonlijkheid heen, door het masker heen. Zodra je ontwaakt, raak je niet langer geïdentificeerd met je karakter. Je gelooft niet meer dat je de maskers ‘bent’ die je draagt noch geef je het spelen van een rol op.  Als we geïdentificeerd zijn met onze rol, onze persona, dát is Maya, de illusie van ‘het zelf’. Samadhi is wakker worden uit de droom van de rol die je speelt in het toneelstuk van het leven.

2400 jaar nadat Plato “De Republiek” schreef, baant de mensheid zich nog steeds haar weg uit de grot van Plato. In feite zouden we wel eens meer dan ooit genageld kunnen zijn door illusies. Plato liet Socrates een groep mensen beschrijven die hun hele leven vastgeketend zaten in een grot met hun gezicht naar een witte muur. Het enige wat ze konden zien waren schaduwen op de muur geprojecteerd door de dingen die passeerden voor een vuur dat achter hen was. Deze poppenkast werd hun wereld. Volgens Socrates, brachten de schaduwen de gevangenen het dichtst bij de mogelijkheid om  de waarheid te kunnen zien. Zelfs nadat hen werd verteld over de buitenwereld, bleven ze geloven dat de schaduwen alles was dat bestond. Zelfs als ze het vermoede hadden dat er meer was waren ze niet van plan om van hun bekende plek te vertrekken.

De mensheid vandaag de dag is als de mensen die alleen maar de schaduwen gezien hebben op de muur. De schaduwen kan je vergelijken met onze gedachten. De wereld van het denken is de enige wereld die we kennen. Maar er is nog een andere wereld voorbij het denken. Voorbij de dualistische geest. Ben je bereid om de grot te verlaten, alles te verlaten dat je ooit gekend hebt om de waarheid te kunnen ontdekken over wie je werkelijk bent?

Om Samadhi te kunnen ervaren, is het noodzakelijk om je aandacht af te wenden van de schaduwen weg van de gedachten richting het licht. Wanneer een persoon alleen aan duisternis gewend is dan moet hij geleidelijk aan wennen aan het licht. Net als acclimatiseren aan een nieuw paradigma, kost het tijd en inspanning, en een bereidheid om het nieuwe te verkennen, evenals het oude af te schudden. De geest kan vergeleken worden met een val voor het bewustzijn, een doolhof of een gevangenis. Het is niet dat je in de gevangenis zit, je ‘bent’ de gevangenis.

De gevangenis is een illusie. Als je geïdentificeerd bent met een illusoire zelf, dan ben je in slaap. Zodra je gewaar bent van de gevangenis, als je vecht om uit de illusie te komen, dan pak je de illusie aan alsof het echt is en ben je nog steeds in slaap. Alleen, nu wordt het een nachtmerrie. Je achtervolgt en rent voor eeuwig weg van schaduwen. Samadhi betekend wakker worden uit de droom van het ‘gescheiden zelf’ of het ego construct. Samadhi betekend wakker worden uit de identificatie met de gevangenis met de naam: “ik”. Je kunt eigenlijk nooit echt vrij zijn, want overal waar je heen gaat daar is je gevangenis ook.

Ontwaken is niet zozeer het afschudden van de geest of de matrix. Integendeel als je er niet mee geïdentificeerd bent, kan je het spel van het leven meer in zijn volheid ervaren, genietende van de show zoals het is, zonder verlangen of angst. In de oude leringen werd dit wel “het goddelijke spel van Leila” genoemd. Het spel van het spelen in dualiteit.

Het menselijk bewustzijn is een continuüm. Aan het ene uiterste zijn mensen geïdentificeerd met het materiële zelf. Aan het andere uiterste is Samadhi, de beëindiging van het zelf. Elke stap die we zetten op het continuüm richting Samadhi, brengt minder lijden. Minder lijden betekent niet dat het leven vrij is van pijn. Samadhi is voorbij de dualiteit van pijn en genot. Het betekent in wezen: minder verstand, minder van ‘het zelf’ dat weerstand creëert tegen wat zich ook aandient en die weerstand is juist datgene dat lijden veroorzaakt. Het zelfs maar één keer realiseren van Samadhi kan je de andere kant van het continuüm laten zien. Om te zien dat er iets anders is dan de materiële wereld en eigenbelang. Als er een daadwerkelijke beëindiging is van de ‘zelf’ structuur is er geen ego-gedachte in Samadhi, geen zelf, geen dualiteit en toch is daar de IK BEN, annata of geen zelf. In die leegte is de dageraad van prajna of wijsheid, met dien verstande dat het immanente zelf ver buiten het spel van dualiteit ligt, voorbij het hele continuüm.

Het immanente zelf is tijdloos, onveranderlijk, altijd nu. Verlichting is de samensmelting van het oorspronkelijke spiraal, de steeds veranderende gemanifesteerde wereld of lotus waaruit de tijd zich ontvouwt, met jouw tijdloze wezen. Je innerlijke bedrading groeit als een eeuwig ontvouwende bloem als je je dis-identificeert met het zelf, terwijl je een levende brug wordt tussen de wereld van tijd en het tijdloze.

Alleen het realiseren van het immanente zelf is slechts het begin van iemands pad. De meeste mensen zullen Samadhi ontelbare keren moeten ervaren en verliezen in meditatie voordat zij in staat zijn om het te integreren in andere facetten van het leven. Het is niet ongebruikelijk om diepgaande inzichten te hebben in de aard van je wezen tijdens de meditatie of zelfonderzoek, en jezelf weer eens te zien terugvallen in oude patronen, terwijl je de waarheid vergeet over wie je bent.

Om die stilte of leegte te realiseren in elk facet van het leven, elk facet van iemands zelf, is om leegte ‘te worden’ dansende als alle dingen.

Bewegingloosheid staat niet los van beweging. Ook niet het tegenovergestelde van beweging. In Samadhi wordt bewegingloosheid gezien als identiek aan beweging, vorm is identiek aan leegte. Voor de geest is dit onzinnig, want geest is de tot stand gekomen dualiteit.

Rene Descartes, de vader van de westerse filosofie, is beroemd om het gezegde “Ik denk dus ik ben”. Geen enkele andere zin vat de val van de beschaving zo duidelijk samen pure identificatie met de schaduwen op de muur in de grot. Descartes’ vergissing, net als de vergissing van bijna alle mensen, was het ‘fundamentele zijn’ vergelijken met denken.

Aan het begin van zijn beroemdste geschrift, schreef hij dat bijna alles maar betrekkelijk is. Alles wat je waarneemt en zelfs wat je denkt kan je relativeren. Eveneens in de Kalama Sutra zei Boeddha: ‘om de waarheid te kunnen bepalen, zou men vragen moeten stellen bij alle tradities, geschriften, leringen en de hele inhoud van iemands geest en waarnemingen. Beide mannen begonnen een groot scepticisme, maar het verschil was dat Descartes onderzoek bleef steken bij het niveau van denken, terwijl de Boeddha dieper ging en steeds verder doordrong voorbij het diepste niveau van de geest. Misschien als Descartes voorbij zijn denkvermogen was gegaan, zou hij tot een besef gekomen zijn van zijn ware aard en zou westerlijk bewustzijn er heel anders uit gezien hebben vandaag de dag.

In plaats daarvan, beschreef Descartes de mogelijkheid van een kwade demon die ons onder een sluier van illusie houdt. Descartes had niet door wat deze kwade demon nou eigenlijk was. Net als in de film The Matrix, zouden we aangesloten kunnen zitten aan een of ander programma dat ons een illusoire droomwereld geeft. In de film leefden mensen hun leven in de matrix, terwijl zij op een ander niveau slechts batterijen waren, hun levenskracht gaven aan de machines die hun energie gebruikten voor hun eigen agenda.

Mensen geven graag de schuld aan iets buiten zichzelf of aan de staat of de wereld of vanwege hun ongelukkig zijn. Of het nu een persoon is, een bepaalde groep of land, religie of een soort regerende Illuminati zoals Descartes’ kwade demon, of de inteligente machines in de Matrix. Ironisch genoeg is de demon die Descartes zich voorstelde juist datgene was waarmee hij zichzelf definieerde. Als je Samadhi realiseert, wordt het duidelijk dat er een controller is, is er een machine en kwade demon die je leven leegzuigt, dag na dag. De machine, dat ben jij.

Je zelf-structuur is opgebouwd uit vele kleine geconditioneerde sub-programma’s of baasjes. Een baasje dat naar voedsel hunkert, een ander hunkert naar geld, een andere status, positie, macht, sex, intimiteit. Een ander wil bewustzijn of aandacht van anderen. De verlangens zijn letterlijk eindeloos en kunnen nooit tevreden gesteld worden. We besteden veel tijd en energie aan het decoreren van onze gevangenissen, bezwijken onder de druk om onze maskers te verbeteren en onze baasjes te voeden opdat ze krachtiger worden. Net als drugsverslaafden hoe meer we proberen de baasjes tevreden te stellen, des te meer we blijven verlangen. Het pad naar de vrijheid is niet zelfverbetering, of het hoe dan ook voldoen aan de agenda van het zelf, maar de hele agenda van het zelf al met al op te geven.

Sommige mensen zijn bang dat het ontwaken van hun ware aard zal betekenen dat ze hun individualiteit zullen verliezen en het genieten van het leven. Eigenlijk is het tegenovergestelde waar; de unieke individualisering van de ziel kan alleen geuit worden wanneer het geconditioneerde zelf wordt overwonnen.

Omdat we in slaap blijven in de matrix, zullen de meesten van ons nooit te weten komen wat de ziel eigenlijk wil uiten.

Het pad naar Samadhi gaat gepaard met meditatie, dat zowel het geconditioneerde zelf waarneemt; dat steeds veranderd, als ook het beseffen van je ware aard, dat niet veranderd. Zodra je bij je stil-punt komt, de bron van je bestaan, zullen je verdere instructies tegemoet komen zonder enige nadruk op hoe je uiterlijke wereld zou moeten veranderen. Niet mijn wil, maar hogere wil zal geschieden.

Als de geest alleen de uiterlijke wereld probeert te veranderen om te voldoen aan een idee wat het pad zou moeten zijn, is het alsof je probeert om het beeld in een spiegel te veranderen door het spiegelbeeld te manipuleren. Om de afbeelding in de spiegel te laten glimlachen kan je natuurlijk het spiegelbeeld niet manipuleren. Je zal ‘de jou’ moeten realiseren, dat de authentieke bron is van het spiegelbeeld.

Zodra je besef hebt van het authentieke zelf, betekent het niet dat er iets aan de buitenkant veranderd dient te worden. Wat verandert, is de bewuste, intelligente, innerlijke energie of prana, die bevrijd is van geconditioneerde patronen en kan voortaan aangestuurd worden door de ziel. Je kunt je alleen gewaar worden van het doel van de ziel zodra je in staat bent om te kunnen kijken naar het ‘geconditioneerde zelf’ met zijn eindeloze na te jagen doelen, en hen vervolgens loslaat.

In de Griekse mythologie, tref je de door goden veroordeelde Sisyphus aan, en hij kreeg de taak om iets voor altijd zinloos te herhalen. Zijn taak was om een rotsblok eindeloos de berg op te duwen, alleen maar om het weer naar beneden rollen. De Franse existentialist en Nobelprijs winnende auteur, Albert Camus, zag de situatie van Sisyphus als een metafoor voor de mensheid. Hij stelde de vraag: ‘Hoe kunnen we betekenis vinden in dit absurde bestaan?’.

Als mens zijn we eindeloos aan het zwoegen, bouwen we aan een toekomst die nooit arriveert, en vervolgens gaan we dood. Als we ons deze waarheid werkelijk zouden realiseren, dan zullen we ofwel gek worden wanneer we geïdentificeerd zijn met onze ego persona, of we zullen wakker worden en vrij komen. We kunnen nooit slagen in deze uiterlijke strijd, want het is gewoon een weerspiegeling van onze innerlijke wereld. De kosmische grap, de absurditeit van de situatie wordt duidelijk, zodra er een compleet en volslagen mislukken van het ego zelf is, om te ontwaken als gevolg van haar nutteloze bezigheden.

In Zen is er een gezegde, ‘Vóór verlichting: hout hakken, water dragen na verlichting: hout hakken, water dragen’. Voordat men verlicht wordt, moet men de bal de heuvel opduwen, na de verlichting moet men ook de bal de heuvel opduwen. Wat is er veranderd? Het innerlijke verzet tegen: ‘wat is’. Men heeft de worsteling losgelaten, ofwel: degene die worstelt realiseert zich dat hij illusoir is. De individuele wil of individuele geest en de goddelijke wil, of hogere geest, zitten nu op een lijn.

Samadhi is uiteindelijk het loslaten van alle innerlijke weerstand – van alle veranderende fenomenen, zonder uitzondering. Degene die in staat is om innerlijke vrede te realiseren, ongeacht de omstandigheid heeft ware Samadhi bereikt. Je laat weerstand niet gaan omdat je het een of ander vergoelijkt, maar opdat je innerlijke vrijheid zich niet op het uiterlijke niveau begeeft.

Het is belangrijk op te merken dat wanneer we de werkelijkheid accepteren zoals die is, dat dit niet per se betekent dat we stoppen met ons ding te doen in de wereld, of dat we mediterende pacifisten worden. Meer het tegenovergestelde: wanneer we vrij zijn om te handelen zonder te worden gedreven door onbewuste motieven, dan is het mogelijk om in overeenstemming te handelen met de Tao, met de volledige kracht van onze innerlijke energie aan onze zijde. Velen zullen beweren dat, om de wereld te veranderen en vrede voort te brengen, dienen we harder te vechten tegen onze veronderstelde vijanden. Vechten voor vrede is hetzelfde als schreeuwen voor stilte; het creëert gewoon meer van wat je niet wilt. In dezer dagen is er overal een oorlog tegen: een oorlog tegen terreur, een oorlog tegen ziekte, een oorlog tegen honger. Elke oorlog is eigenlijk een oorlog tegen onszelf.

De strijd is een onderdeel van een collectieve waan. We zeggen dat we vrede willen, maar we blijven leiders kiezen die zich bezighouden met oorlog. Leugenachtig zeggen we dat we voor de rechten van de mens zijn, maar we blijven producten kopen die gemaakt zijn in sweatshops. We zeggen dat we schone lucht willen, maar we blijven vervuilen. We willen wetenschap om kanker te genezen, maar we willen ons zelfvernietigende gewoonte-gedrag dat ons juist ziek maakt, niet veranderen. We misleiden onszelf dat we ‘een beter leven’ promoten. Ons verborgen stuk dat lijden en dood vergoelijkt, willen we niet zien. De overtuiging dat we een oorlog kunnen winnen tegen kanker, honger, angst, of een vijand die is gemaakt door ons eigen denken en gedrag, blijft ons eigenlijk wijsmaken dat we onze manier van doen op deze planeet, helemaal niet hoeven te veranderen.

De innerlijke wereld is waar de revolutie als eerste moet plaatsvinden. Als we rechtstreeks de spiraal van het leven in ons voelen, zal de uiterlijke wereld op een lijn komen met de Tao. Tot die tijd, zal alles wat we doen iets toevoegen aan de reeds door de geest gecreëerde chaos.

Oorlog en vrede ontstaan ​​samen in een eindeloze dans; ze zijn een continuüm. De ene helft kan niet bestaan ​​zonder de andere. Net als het licht niet kan bestaan ​​zonder donker, en boven niet kan bestaan ​​zonder beneden. De wereld lijkt licht te willen zonder duisternis, volheid zonder leegte, geluk zonder droefheid. Hoe meer de geest betrokken raakt, des te meer verdeelt de wereld raakt. Elke oplossing die afkomstig is van de geest van het ego wordt gedreven door het idee dat er een probleem is, en de oplossing wordt zelfs een nog groter probleem dan wat men probeerde op te lossen. Wat je steeds wegduwt, blijft volhardend terugkomen.

Menselijk vernuft creëert alsmaar nieuwe antibiotica, terwijl de natuur steeds slimmer wordt om bacteriën sterker te maken. Ondanks onze inspanningen in de voortdurende strijd, wordt de veelvuldigheid aan kanker eigenlijk groter, Het aantal hongerige mensen in de wereld groeit gestaag, het aantal terreur aanslagen wereldwijd wordt alsmaar meer.

Wat is er mis met onze aanpak? Net als ‘De tovenaars leerling’ uit Goethe’s gedicht, hielden we grip op een grote macht, maar we hebben niet de wijsheid om het te kunnen hanteren. Het probleem is dat we het gereedschap dat we gebruiken niet begrijpen. We begrijpen de menselijke geest niet, en zijn juiste rol en doel.

De crisis komt voort uit de beperkte geconditioneerde manier waarop we denken, de manier waarop we denken en hoe we het leven ervaren. Onze rationalisme heeft ons beroofd van ons vermogen om de wijsheid van vele oude culturen te herkennen en te ervaren. Onze ego-denken beroofde ons van de mogelijkheid om de diepgaande heiligheid van het leven te kunnen voelen. Het verhevene van het leven en zijn geheel verschillende bewustzijnsniveaus zijn nu bijna verloren aan de mensheid. In de oude Egyptische traditie, waren Neters archetypische figuren wiens eigenschappen belichaamd konden worden door degenen die hun fysieke en geestelijke lichamen zuiverde op een dusdanige manier dat ze hogere bewustzijnsniveaus konden dragen. De originele Neter, of het goddelijke principe van deze wijsheid stond bekend als Thoth of Tehuti. Vaak afgebeeld als een schrijver met het hoofd van een vogel of Ibis, en vertegenwoordigde de oorsprong van alle kennis en wijsheid. Thoth kan worden omschreven als het kosmische principe van het denken of gedachte. Thoth gaf ons taal, concepten, het schrijven, wiskunde, en alle kunsten en manifestaties van de geest. Alleen degenen die een speciale training hadden doorstaan, werden toegelaten tot Thoth’s heilige kennis.

Het boek van Thoth is geen fysiek boek, maar is de wijsheid van de Akasha of het etherische rijk. De legende vertelt dat Thoth’s kennis diep verborgen zit in een geheime plaats binnen elk mens, en bewaakt werd door een gouden slang. De archetypische of eeuwigdurende mythe van de slang of draak die de schat bewaken doordringt vele culturen en hadden namen als Kundalini shakti, Chi, Heilige geest en innerlijke energie. De gouden slang is het ego construct dat gevangen zit in de innerlijke energie totdat het wordt beheerst en overwonnen, anders zal de ziel nooit in staat zijn om ware wijsheid te bereiken. Men zei dat het boek van Thoth niets anders dan lijden brengt aan ieder individu die het leest. Ook al ontdekt men de geheimen der goden en al dat verborgen is in de sterren. Wat begrepen moet worden, is dat het boek lijden bracht aan elk individu dat het las elk ego dat probeerde om er controle over te krijgen. In de Egyptische traditie werd ontwaakt bewustzijn vertegenwoordigd door Osiris.

Zonder dit ontwaakte bewustzijn, zou alle kennis of begrip, verkregen door het beperkte zelf gevaarlijk zijn, losgekoppeld van hogere wijsheid. Het oog van Horus zou open moeten zijn. De esoterische betekenis die je hier uit kunt halen, is vergelijkbaar met het meer bekende verhaal van de zondeval in het hof van Eden. Het boek van Thoth loopt parallel met de kennis van goed en kwaad, de vrucht die Adam en Eva geneigd waren te eten. De mensheid heeft natuurlijk al gegeten van de verboden vrucht, opende het boek van Thoth en werden uit het hof van Eden verbannen. De slang is een metafoor voor de oer-spiraal die zich uitstrekt vanuit de microkosmos naar de macrokosmos. Vandaag leeft de slag als jou. Het is de ego-geest uitgedrukt als de gemanifesteerde wereld. We hebben nog nooit eerder toegang gehad tot zoveel kennis. We gingen heel diep de materiële wereld in, we vonden zelfs het zogenaamde ‘God deeltje’, maar zijn nog nooit zó beperkt geweest, zó onwetend over wie we zijn, hoe we moeten leven  en we begrijpen het mechanisme niet waarmee we lijden creëren.

Ons denken heeft de wereld geschapen zoals het nu is. Wanneer we iets bestempelen als goed of slecht, of voorkeur hebben met onze geest, is het te wijten aan de totstandkoming van ego structuren of eigen belangen. De oplossing is niet om te vechten voor vrede of de natuur te overwinnen, maar om gewoon de waarheid te erkennen dat het bestaan ​​van de ego-structuur dualiteit creëert, een scheiding tussen zelf en de ander, de mijne en de jouwe, mens en natuur, innerlijk en uiterlijk. Het ego is geweld; het vereist een barrière, een grens tegenover de ander om te kunnen ‘zijn’.

Zonder het ego is er geen oorlog tegen alles. Er is geen hoogmoed, er is geen vergaande natuur om winst te kunnen creëren. Deze externe crisissen in onze wereld weerspiegelen een ernstige innerlijke crises; we weten niet wie we zijn. We zijn volledig geïdentificeerd met onze ego-identiteit, lamgelegd door angsten en we zijn afgesneden van onze ware aard.

Rassen, religies, landen, politieke voorkeuren, een groep waartoe we behoren, versterken allemaal onze ego identiteiten. Bijna elke groep die vandaag de dag op onze planeet bestaat wil haar perspectief claimen als waar en juist, zoals we ook op individueel niveau doen. Door zijn eigen waarheid te claimen, bestendigt de groep zijn eigen bestaan op dezelfde manier als een ego of zelf structuur zich van de ander onderscheid.

Verschillende realiteiten en gepolariseerde geloofssystemen bestaan nu meer dan ooit naast elkaar op aarde. Het is mogelijk dat verschillende mensen, totaal verschillende gedachten en emoties ervaren bij precies dezelfde uiterlijke verschijnselen. Op dezelfde wijze zijn samsara en nirvana, hemel en hel, twee verschillende dimensies die beiden gaande zijn in precies dezelfde wereld. Een gebeurtenis kan voor de ene persoon apocalyptisch zijn, terwijl de ander het ziet als een zegen. Dus wat nu wel duidelijk wordt is dat jouw uiterlijke omstandigheden hoe dan ook, geen invloed hoeven te hebben op je innerlijke wereld. Om Samadhi te realiseren is het nodig om zelfsturend te worden, autonoom te worden, een universum in zichzelf. Jouw ervaring van het leven is niet afhankelijk van veranderende verschijnselen.

Er kan een analogie worden gemaakt met de kubus van Metatron. Metatron wordt genoemd in diverse oude christelijke, islamitische en joodse teksten, en wordt archetypisch gerelateerd aan de Egyptische Neter Thoth, evenals Hermes Trismegistus van Griekenland. Metatron is nauw verbonden met het tetragrammaton. Het tetragrammaton is het fundamentele geometrische patroon, het sjabloon of oorspronkelijke bouwsteen van de fysieke realiteit, die het woord van God of Logos werden genoemd. Hier zien we een twee dimensionale weergave van het figuur, maar als je er op een bepaalde manier naar kijkt zie je een 3D kubus. Zodra je de kubus ziet, is er niets veranderd in het figuur, maar je geest heeft een nieuwe dimensie toegevoegd aan je zienswijze.

Dimensionaliteit of iemands perspectief is gewoon een kwestie van gewend raken aan een nieuwe manier waarop je de wereld waarneemt. Bij het realiseren van Samadhi komen we los van perspectief, vrij om nieuwe perspectieven te creëren omdat we niet meer investeren in of vastzitten aan een bepaald gezichtspunt.

De knapste koppen in de menselijke geschiedenis hebben vaak gewezen op niveaus van denken voorbij de beperkte zelf structuur. Einstein zei: “De echte waarde van een mens wordt in eerste instantie bepaald door de mate en gevoel waarin hij zich bevrijdt van “het zelf”. Dus het is niet zo dat het denken en het bestaan ​ van ‘het zelf’ slecht is, het denken is een prachtig hulpmiddel wanneer de geest in dienst is van het hart. In Vedanta zei men dat de geest een goede dienaar maakt, maar een slechte meester.

Het ego filtert voortdurend de werkelijkheid door middel van taal en labels, en is voortdurend aan het oordelen. Steeds weer voorkeur voor iets anders. Wanneer je geest en zintuigen jou meester zijn, zullen ze eindeloos lijden creëren, eindeloos verlangen en afkeer, sluiten ons op in de matrix van het denken. Als je Samadhi wilt realiseren, noem je gedachten dan niet goed of slecht, maar probeer erachter te komen wie je bent nog voordat je het dacht, nog voordat je iets waarnam. Als alle labels eraf zijn is het mogelijk om dingen te zien zoals ze zijn. Op het moment dat een kind wordt verteld wat een vogel is, en zij geloven wat hen verteld wordt dan zullen ze nooit opnieuw een vogel zien. Ze zien alleen hun gedachten.

De meeste mensen denken dat ze vrij zijn, bewust en wakker. Als je denkt dat je al wakker bent, waarom zou je dan moeilijk doen om datgene te bereiken wat je denkt dat je al hebt? Voordat het mogelijk wordt om te ontwaken, is het noodzakelijk om te accepteren dat je slaapt, in de matrix leeft.

Onderzoek je leven eerlijk, zonder tegen jezelf te liegen. Ben je in staat om je robot achtige, steeds herhalende levenspatronen te stoppen als je dat wilt? Kun je stoppen met plezier zoeken en pijn vermijden, ben je verslaafd aan bepaald eten, activiteiten, tijdverdrijf? Ben je voortdurend aan het oordelen, de schuld geven, kritiek aan het geven op jezelf en anderen? Zoekt je geest onophoudelijk naar prikkels, of ben je al volledig vervuld door gewoon ‘te zijn’ in stilte? Reageer je op hoe mensen over jou denken? Ben je op zoek naar goedkeuring, positieve bekrachtiging? Werk je jezelf soms tegen in je leven?

De meeste mensen zullen hun leven vandaag op dezelfde manier ervaren als morgen en over een jaar nog steeds, en over tien jaar ook. Zodra je je robot achtige aard begint te observeren, raak je steeds verder ontwaakt. Je begint te herkennen van hoe diep dit probleem komt. Je bent helemaal volkomen in slaap, volledig de weg kwijt. Net als de bewoners van de grot van Plato, zullen de meesten die deze waarheid horen niet bereid zijn of in staat zijn hun leven te veranderen, omdat ze gehecht zijn aan hun vertrouwde patronen.

We gaan heel ver in het rechtvaardigen van onze patronen, steken ons hoofd in het zand in plaats van de waarheid onder ogen te willen zien. We willen onze redders, maar we zijn zelf niet bereid om op te staan ​​van het kruis. Wat ben je bereid te betalen om vrij te zijn? Besef dat als je je innerlijke wereld veranderd, voorbereid moet zijn om het uiterlijke leven te veranderen. Je oude structuur en oude identiteit moet de dode grond worden waaruit nieuwe groei komt.

De eerste stap tot ontwaken is te beseffen dat wij geïdentificeerd zijn met de matrix van de menselijke geest, of het masker. Iets in ons moet deze waarheid horen en daarmee wakker geschud worden. Er is een deel van jou, iets tijdloos, dat altijd de waarheid gekend heeft. De matrix van de geest leidt ons af, vermaakt ons, laat ons eindeloos handelen, consumeren, grijpen, in een cyclus van verlangen en afkeer met steeds wisselende vormen, ons weghoudende van ons bewustzijn, van ons evolutionaire geboorterecht wat Samadhi is.

Pathologisch denken is wat we doorgaans doen in het normale leven. Je goddelijke wezen is in slavernij gezet, geïdentificeerd met de beperkte zelf structuur. De grote wijsheid, de waarheid wie je werkelijk bent is diep begraven in je wezen. J. Krishnamurti zei: “Het is niet een mate van gezondheid om goed aangepast te zijn aan een diep zieke maatschappij.” Identificatie met de ego geest is de ziekte en Samadhi is het geneesmiddel. De heiligen, wijzen en ontwaakte wezens hebben door de geschiedenis heen allemaal de wijsheid van zelf overgave geleerd. Hoe is het mogelijk om ‘het ware zelf’ te realiseren? Als je door de sluier van Maya heen prikt, en het ‘illusoire zelf’ loslaat, wat blijft er dan over?

 

SAMADHI

 

2.0 - HET IS NIET WAT JE DENKT

's Werelds grootste spirituele leraren van de oudheid tot de moderne tijd hebben de mening gedeeld dat de diepste waarheid van ons wezen niet het eigendom is van één bepaalde religie of spirituele traditie, maar in het hart van elke persoon kan worden gevonden. De dichter Rumi zei: "Waar is die maan die nooit opkomt of ondergaat? Waar is die ziel die noch met noch zonder ons is? Zeg niet dat het hier of daar is.

De hele schepping is "Dat", maar voor de ogen die kunnen zien. In het verhaal van de Toren van Babel viel de mensheid uiteen in talloze talen, overtuigingen, culturen en interesses. Babel betekent letterlijk "de poort van God". De poort is onze denkende geest – onze geconditioneerde structuren. Voor degenen die tot het besef komen van hun ware aard, hun essentie voorbij naam en vorm, worden ze ingewijd in het grote mysterie van wat achter de poort ligt.

Een oude gelijkenis, de gelijkenis van de olifant, is gebruikt om te beschrijven hoe verschillende tradities eigenlijk allemaal naar één grote waarheid verwijzen. Een groep blinden raakt elk een ander deel van een olifant aan en krijgt zo een bepaalde indruk van wat een olifant is. De persoon die aan het been van de olifant staat, beschrijft de olifant als een boom. De persoon bij de staart zegt dat de olifant als een touw is. De olifant is als een speer, zegt degene die bij de slagtand staat. Als men het oor aanraakt, lijkt het alsof de olifant een waaier is. De persoon die de zijkant aanraakt, is onvermurwbaar dat de olifant als een muur is. Het probleem is dat we ons stukje van de olifant aanraken en we geloven dat onze ervaring de enige waarheid is. We erkennen of waarderen niet dat de ervaring van elke persoon een ander facet van hetzelfde dier is. De eeuwige filosofie is een begrip dat alle spirituele en religieuze tradities één universele waarheid delen. Een mystieke of transcendente realiteit waarop alle spirituele kennis en doctrine is gegroeid.

Swami Vivekananda vatte de eeuwige lering samen toen hij zei: “het einde van alle religies is het besef van God in de ziel. Dat is de enige universele religie.” Wanneer we in dit schrijven het woord God gebruiken, is het gewoon een metafoor voor het transcendente, wijzend op het grote mysterie voorbij de beperkte egoïstische geest. Je ware zelf of immanente Zelf realiseren is je goddelijke natuur realiseren. Elke ziel heeft het potentieel om een nieuw hoger bewustzijnsniveau te manifesteren. Om te ontwaken uit zijn slaap en zijn identificatie met vorm. De schrijver en visionair Aldous Huxley, bekend van zijn boek "Brave New World", schreef ook een boek met de titel "The Perennial Philosophy", waarin hij schrijft over de enige lering die terugkomt keer op keer in de geschiedenis, in de vorm van de cultuur waarin het wordt gerealiseerd. Hij schrijft: “De eeuwige filosofie wordt het meest beknopt uitgedrukt in de Sanskrietformule “Tat Tvam Asi”; "Dat bent u." Het Atman of het immanente eeuwige zelf is één met Brahman, het absolute principe van al het bestaan, en het laatste doel van ieder mens is om het feit voor zichzelf te ontdekken.

Om erachter te komen wie hij of zij werkelijk is. Elke traditie is als een facet van een juweel dat een uniek perspectief van dezelfde waarheid weerspiegelt, terwijl ze elkaar tegelijkertijd echoën en verlichten. Ongeacht de taal en het gebruikte conceptuele kader, alle religies die de eeuwige leer weerspiegelen, hebben het idee dat er een vereniging is met iets groters, iets buiten ons. Het is mogelijk om van een of meerdere bronnen te leren en de leringen te integreren zonder er een zelfgevoel mee te identificeren. Er wordt gezegd dat alle ware spirituele leringen gewoon vingers zijn die naar de transcendente waarheid wijzen. Als we vasthouden aan het dogma, de leer voor troost, zullen we belemmerd worden in onze spirituele evolutie. Om waarheid te realiseren die verder gaat dan elk concept, is het loslaten van alle vastklampen en gehechtheid, het loslaten van alle religieuze concepten. Vanuit het perspectief van het ego wijst de vinger die je naar Samadhi wijst recht naar de afgrond. De heilige Johannes van het Kruis zei: "Als iemand zeker wil zijn van de weg die hij bewandelt, moet hij zijn ogen sluiten en in het donker lopen."

Samadhi begint met een sprong in het onbekende. In de oude tradities werd gezegd dat om Samadhi te realiseren, men uiteindelijk het bewustzijn van alle bekende objecten moet afwenden; van alle uiterlijke verschijnselen, geconditioneerde gedachten en gewaarwordingen, naar het bewustzijn zelf. Naar de innerlijke bron; het hart of de essentie van iemands wezen. Als we in deze film het woord Samadhi gebruiken, verwijzen we naar het transcendente. Naar de hoogste Samadhi die Nirvikalpa Samadhi is genoemd. In Nirvikalpa Samadhi is er een einde aan zelfactiviteit, aan al het zoeken en doen. We kunnen alleen spreken over wat wegvalt als we het naderen en wat weer verschijnt als we ervan terugkeren. Er is noch waarneming noch niet-waarneming, noch "ding" noch "geen ding", noch bewustzijn noch onbewuste. Het is absoluut, ondoorgrondelijk en ondoorgrondelijk voor de geest. Wanneer het zelf weer actief wordt, is er een niet-weten; een soort wedergeboorte, en alles wordt weer nieuw. We blijven achter met de geur van het goddelijke, die langer blijft hangen naarmate we ons verder ontwikkelen op het pad.

Er zijn talloze soorten Samadhi beschreven in de oude tradities en de taal heeft in de loop der jaren voor veel verwarring gezorgd. We kiezen ervoor om het woord Samadhi te gebruiken om naar de transcendente vereniging te verwijzen, maar we hadden net zo goed een woord uit een andere traditie kunnen gebruiken. Samadhi is een oude Sanskrietterm die gebruikelijk is in de Vedische yoga- en Samkhya-tradities van India, en is doordrongen in vele andere spirituele tradities. Samadhi is de achtste tak van Patanjali's acht takken van yoga en het achtste deel van het Edele Achtvoudige Pad van de Boeddha. De Boeddha gebruikte het woord "nirvana", het stoppen van "vana" of het stoppen van zelfactiviteit. Patanjali beschreef yoga of Samadhi als "chitta vritti nirodha", het Sanskriet dat "stopzetting van de draaikolk of de spiraal van de geest" betekent. Het is een ontwarring van het bewustzijn van de hele matrix of "creatix" van de geest. Samadhi betekent geen enkel concept, omdat om het te realiseren het loslaten van de conceptuele geest vereist is.

Verschillende religies hebben verschillende woorden gebruikt om de goddelijke vereniging te beschrijven. In feite betekent het woord religie zelf iets soortgelijks. In het Latijn betekent "religare" opnieuw binden of opnieuw verbinden. Het heeft een vergelijkbare betekenis als het woord yoga, dat juk betekent, het wereldse met het transcendente verenigen. In de islam wordt het weerspiegeld in de oude Arabische betekenis van het woord islam zelf, dat onderwerping of smeekbede aan God betekent. Het betekent een totale vernedering of overgave van de zelfstructuur.

Christelijke mystici zoals de heilige Franciscus van Assisi, de heilige Teresa van Ãvila en de heilige Johannes van het Kruis beschrijven een goddelijke vereniging met God, het koninkrijk van God binnenin. In het evangelie van Thomas zei Christus: "Het koninkrijk is niet hier of daar. Het koninkrijk van de Vader is veeleer uitgespreid over de aarde en mensen zien het niet.” De werken van de Griekse filosofen Plato, Plotinus, Parmenides en Heraclitus, gezien door de lens van de eeuwige leer, wijzen in de richting van dezelfde wijsheid. Plotinus leert dat de grootste menselijke inspanning is om de menselijke ziel te leiden naar de allerhoogste staat van perfectie en vereniging met de Ene.

Het Lakota-medicijn en heilige man Black Elk zei: "De eerste vrede, die de belangrijkste is, is die welke in de zielen van mensen komt wanneer ze hun relatie, hun eenheid met het universum en al zijn krachten beseffen. En wanneer ze beseffen dat in het centrum van het universum de Grote Geest woont en dat dit Centrum werkelijk overal is. Het zit in ieder van ons.

Op het pad naar ontwaken zijn er, tenzij we in Samadhi zijn, altijd twee polariteiten, twee doorgangen die men kan binnengaan. Twee dimensies: de ene richting puur bewustzijn en de andere richting de fenomenale wereld. De opwaartse stroom naar het absolute, en de neerwaartse stroom naar Maya en alles wat gemanifesteerd is, zowel zichtbaar als onzichtbaar.
De relatie tussen relatief en absoluut kan worden samengevat in het volgende citaat van Sri Nisargadatta Maharaj: "Wijsheid is weten dat ik niets ben, liefde is weten dat ik alles ben, en tussen die twee beweegt mijn leven." Wat uit deze vereniging wordt geboren, is een nieuw goddelijk bewustzijn. Er wordt iets geboren uit het huwelijk of de vereniging van deze polariteiten of de ineenstorting van dualistische identificatie, maar wat geboren wordt is geen ding en het werd nooit geboren. Bewustzijnsbloemen creëren iets nieuws, creëren wat je een eeuwige Drie-eenheid zou kunnen noemen. God de Vader, het transcendente, onkenbare en onveranderlijke, is verenigd met het Goddelijke Vrouwelijke, dat alles is wat verandert. Deze vereniging brengt een alchemistische transformatie teweeg; een soort dood en wedergeboorte.

In de Vedische leringen wordt de goddelijke vereniging vertegenwoordigd door twee fundamentele krachten Shiva en Shakti. De namen en gezichten van de verschillende goden veranderen door de geschiedenis heen, maar hun fundamentele kenmerken blijven. Wat uit deze vereniging wordt geboren, is een nieuw goddelijk bewustzijn, een nieuwe manier van in de wereld zijn. Twee polariteiten die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een universele energie die zonder centrum is, vrij van beperking. Het is pure liefde. Er valt niets te winnen of te verliezen, want het is volkomen leeg maar absoluut vol.

Of het nu gaat om de mysteriescholen van Mesopotamië, de spirituele tradities van de Babyloniërs en Assyriërs, de religies van het oude Egypte, de Nubische en Kemetische culturen van het oude Afrika, de sjamanistische en inheemse tradities over de hele wereld, de mystiek van het oude Griekenland, de gnostici, de Non-dualisten, de boeddhisten, de taoïsten, joden, zoroastriërs, jaïnisten, moslims of christenen men ontdekt dat hun gemeenschappelijke schakel is dat hun hoogste spirituele inzichten hun aanhangers in staat hebben gesteld om Samadhi te realiseren.

Het eigenlijke woord Samadhi betekent zoiets als de gelijkheid of eenheid in alle dingen realiseren. Het betekent Unie. Het verenigt alle aspecten van jezelf. Maar verwar intellectueel begrip niet voor de feitelijke realisatie van Samadhi. Het is jouw stilte, jouw leegte die alle niveaus van de levensspiraal verenigt. Het is door de oude leer van Samadhi dat de mensheid de gemeenschappelijke bron van alle religies kan beginnen te begrijpen en opnieuw op één lijn kan komen met de levensspiraal, Grote Geest, Dhamma of de Tao.

De spiraal is de brug die zich uitstrekt van de microkosmos naar de macrokosmos. Van je DNA naar de innerlijke lotus van energie die zich uitstrekt door de chakra's, naar de spiraalarmen van sterrenstelsels. Elk niveau van de ziel wordt via de spiraal uitgedrukt als steeds evoluerende takken, levend, verkennend. Ware Samadhi is het realiseren van de leegte van alle niveaus van het zelf. Alle omhulsels van de ziel. De spiraal is het eindeloze spel van dualiteit en de cyclus van leven en dood. Soms vergeten we onze verbinding met de bron. De lens waar we doorheen kijken is erg klein en we identificeren ons met een beperkt wezen dat op de aarde kruipt, om de reis terug naar de bron opnieuw te voltooien; naar het centrum dat overal is.

Chuang Tzu zei: "Als er geen scheiding meer is tussen dit en dat, wordt het het stille punt van de Tao genoemd. Op het stille punt in het centrum van de spiraal kan men het oneindige in alle dingen zien.” De oude mantra "om mani padme hum" heeft een poëtische betekenis. Men ontwaakt of realiseert het juweel in de lotus. Je ware aard ontwaakt in de ziel, in de wereld ALS de wereld. Met behulp van het hermetische principe "Zo boven zo beneden, zo beneden zo boven", kunnen we analogieën gebruiken om de relatie tussen geest en stilte, relatief en absoluut, te begrijpen.

Een manier om de niet-conceptuele aard van Samadhi te begrijpen, is door de analogie van het zwarte gat te gebruiken. Een zwart gat wordt traditioneel beschreven als een gebied in de ruimte met een enorm zwaartekrachtsveld dat zo krachtig is dat er geen licht of materie aan kan ontsnappen. Nieuwe theorieën stellen dat alle objecten, van de kleinste microscopisch kleine deeltjes tot macro-kosmische formaties zoals sterrenstelsels, een zwart gat of mysterieuze singulariteit in hun centrum hebben. In deze analogie gaan we deze nieuwe definitie van een zwart gat gebruiken als "het centrum dat overal is". In Zen zijn er veel gedichten en koans die ons oog in oog brengen met de poortloze poort. Men moet de poortloze poort passeren om Samadhi te realiseren.

Een gebeurtenishorizon is een grens in ruimte-tijd waarbuiten gebeurtenissen geen invloed kunnen hebben op een externe waarnemer, dat betekent dat wat er ook buiten de waarnemingshorizon gebeurt, voor u onkenbaar is. Je zou kunnen zeggen dat de waarnemingshorizon van een zwart gat analoog is aan de poortloze poort. Het is de drempel tussen het zelf en geen zelf. Er is geen 'ik' dat voorbij de waarnemingshorizon komt. In het centrum van een zwart gat bevindt zich de eendimensionale singulariteit die de massa van miljarden zonnen bevat in een onvoorstelbaar kleine ruimte. Effectief een oneindige massa. Letterlijk een universum in iets oneindig veel kleiner dan een zandkorrel. De singulariteit is iets ondoorgrondelijks voorbij tijd en ruimte. Volgens de natuurkunde is beweging onmogelijk, het bestaan van dingen is onmogelijk.

Wat het ook is, het behoort niet tot de wereld van de waarneming, en toch kan het niet worden beschreven als louter stilte. Het gaat verder dan stilte en beweging. Wanneer je het centrum realiseert dat overal en nergens is, breekt de dualiteit af, vorm en leegte tijd en het tijdloze. Je zou het een dynamische stilte of een zwangere leegte kunnen noemen, in het centrum van absolute duisternis. De taoïstische leraar Lao Tse zei: "Duisternis in duisternis de poort naar alle begrip." De schrijver en vergelijkende mytholoog Joseph Campbell beschrijft een terugkerend symbool, onderdeel van de eeuwige filosofie die hij de Axis Mundi noemt; het centrale punt of de hoogste berg. De paal waar alles om draait. Het punt waar stilte en beweging samenkomen. Vanuit dit centrum wordt een machtig bloeiende boom gerealiseerd.

Een Bodhiboom die alle werelden verbindt. Net zoals een zon in een zwart gat wordt gezogen, wanneer je de grote realiteit nadert, begint je leven eromheen te draaien en begin je te verdwijnen. Als je het immanente zelf nadert, kan het angstaanjagend zijn voor de ego-structuur. De bewakers van de poort zijn er om hen op hun reis te testen. Men moet bereid zijn om zijn grootste angsten onder ogen te zien en tegelijkertijd zijn inherente kracht te accepteren. Om licht te brengen in de onbewuste verschrikkingen en de verborgen schoonheid van binnen. Als je geest niet wordt bewogen, als er geen zelf-reagerende is, dan komen alle door het onbewuste voortgebrachte verschijnselen op en verdwijnen ze. Dit is het punt in de spirituele reis waar geloof het meest nodig is.

Wat verstaan we onder geloof? Geloof is niet hetzelfde als geloof. Geloof is iets accepteren op het niveau van de geest om troost en zekerheid te brengen. Geloof is de manier waarop de geest ervaring labelt of controleert. Geloof is eigenlijk het tegenovergestelde. Geloof is in de plaats blijven van volledig niet weten, accepteren wat er ook uit het onbewuste voortkomt. Geloof is zich overgeven aan de aantrekkingskracht van de singulariteit, aan het oplossen of ontmantelen van het zelf om door de poortloze poort te gaan. De evolutie en structuur van een melkwegstelsel is nauw verbonden met de schaal van zijn zwarte gat, net zoals jullie evolutie verbonden is met de aanwezigheid van het immanente Zelf, de singulariteit die jullie ware aard is.

We kunnen het zwarte gat niet zien, maar we kunnen er wel iets over weten door de manier waarop dingen eromheen bewegen, door hoe het interageert met de fysieke realiteit. Op dezelfde manier kunnen we onze ware aard niet zien. Het immanente zelf is geen ding, maar we kunnen verlichte actie waarnemen. Zoals de zenmeester Suzuki zei: 'Er zijn strikt genomen geen verlichte mensen. Er is alleen verlichte activiteit.” We kunnen het niet zien zoals het oog zichzelf niet kan zien. We kunnen het niet zien omdat het dat is waardoor zien mogelijk is. Net als het zwarte gat is Samadhi niet het niets, en het is ook geen ding. Het is de ineenstorting van de dualiteit van ding en niets. Er is geen poort om de grote werkelijkheid binnen te gaan, maar er zijn oneindige paden.

De paden van de Dharma's zijn als een eindeloze spiraal zonder begin en zonder einde. Niemand kan door de poort zonder poort. Niemands geest heeft ooit bedacht hoe en niemand zal dat ooit doen. Niemand kan door de poort zonder poort, dus wees niemand. Samadhi is het padloze pad, de gouden sleutel. Het is het einde van onze identificatie met de zelfstructuren die onze innerlijke en uiterlijke wereld scheiden. Er zijn veel ontwikkelingsmodellen die de lagen of niveaus van de zelfstructuur beschrijven. We zullen een voorbeeld gebruiken dat heel oud is. In de Upanishads worden de omhulsels die de Atman of ziel bedekken, kosha's genoemd. Elke kosha is als een spiegel. Een laag van de zelfstructuur; een sluier of niveau van maya die ons afleidt van het realiseren van onze ware aard als we ermee geïdentificeerd zijn.

De meeste mensen zien de reflecties en geloven dat dat is wie ze zijn. Eén spiegel weerspiegelt de dierlijke laag, het fysieke lichaam. Een andere spiegel weerspiegelt je geest, je gedachten, je instincten en percepties. Een andere je innerlijke energie of prana die je kunt waarnemen als je naar binnen keert. Een andere spiegel reflecteert op het niveau van het imaginaire, wat de hogere geest of wijsheidslaag is, en er zijn lagen van transcendentale of niet-dualistische gelukzaligheid die ervaren worden als iemand Samadhi nadert. Er zijn potentieel talloze spiegels of aspecten van het zelf die je kunt onderscheiden, en ze veranderen voortdurend.

De meeste mensen moeten de pranische, hogere geest en niet-dualistische gelukzaligheidslagen nog ontdekken. Ze weten niet eens dat ze bestaan. Deze lagen informeren je leven, maar je ziet ze niet. De verborgen spiegels informeren ons leven eigenlijk meer dan de zichtbare. Ze zijn onzichtbaar omdat ze voor de meeste mensen niet volledig worden verlicht door het bewustzijn. Net als Indra's net van juwelen, reflecteren de spiegels elkaar allemaal en de reflecties weerspiegelen elke andere reflectie oneindig. Een verandering op één niveau heeft tegelijkertijd invloed op alle niveaus. Sommige van deze spiegels kunnen in de schaduw blijven staan, tenzij we het geluk hebben een bekwame gids te hebben om ons te helpen er licht op te schijnen.

De waarheid is dat we niet weten wat we niet weten. Stel je nu voor dat je alle spiegels verbrijzelt. Er is niets dat jou naar jezelf weerspiegelt. Waar ben je? Wanneer de geest stil wordt, houden de spiegels op te reflecteren. Er is geen subject en object meer. Maar verwar de oorspronkelijke staat niet met niets of vergetelheid. Het immanente zelf is niet iets, maar het is ook niet niets. De bron is niet iets, het is leegte of stilte zelf. Het is een leegte die de bron is van alle dingen. Vorm wordt gerealiseerd als precies leegte, leegte wordt gerealiseerd als precies vorm. Deze bron is de grote schoot van de schepping, zwanger van alle mogelijkheden.

Samadhi is het ontwaken van onpersoonlijk bewustzijn. Net zoals wanneer je een droom hebt, realiseer je je bij het ontwaken dat alles in de droom alleen in je geest was. Bij het realiseren van Samadhi wordt gerealiseerd dat alles in deze wereld gebeurt binnen niveaus op niveaus van energie en bewustzijn. Het zijn allemaal spiegels in spiegels, dromen in dromen. De jij die je denkt te zijn, is zowel de droom als de dromer. Wat we ook bespreken hier, laat het los, leg het niet vast met de geest. De ziel droomt, droomt de droom van jou. De droom is alles wat verandert, maar het is mogelijk om het onveranderlijke te realiseren. Dit besef kan niet worden begrepen met de beperkte individuele geest.

Wanneer we terugkeren van Nirvikalpa Samadhi beginnen de spiegels weer te reflecteren en realiseert men zich dat de wereld waarin je nu denkt te leven, eigenlijk jij bent. Niet de beperkte jij die slechts een tijdelijke reflectie is, maar je bent je bewust van je ware aard als de bron van alles wat IS. Dit aanbreken van hogere wijsheid, het embryo, "prajna" of gnosis, is wat uit Samadhi wordt geboren. Volgens het boek Job Chokhmah of wijsheid komt uit het niets. Dit punt van wijsheid is zowel oneindig klein als het omvat het hele zijn, maar het blijft onbegrijpelijk totdat het vorm en vorm heeft gegeven in het spiegelpaleis, "binah" genaamd, de baarmoeder uitgehouwen door hogere wijsheid die vorm geeft aan de embryonale Geest van God.

Het bestaan van de spiegels of het bestaan van de geest is geen probleem. Integendeel, de fout of aberratie van de menselijke waarneming is dat we ons ermee identificeren. Deze illusie, dat we het beperkte zelf zijn, is Maya. De yoga-leringen zeggen dat om Samadhi te realiseren, je het meditatie-object moet observeren totdat het verdwijnt totdat je erin of het in jou verdwijnt. Hoewel de taal in de verschillende tradities in de basis niet hetzelfde is, wijzen ze allemaal in de richting van een stopzetting van zelfidentificatie en egocentrische activiteit. De Boeddha onderwees altijd in negatieve bewoordingen. Hij leerde direct de werking van de zelfstructuur te onderzoeken. Hij zei niet wat Samadhi was, behalve dat het het einde van het lijden was.

In Advaita Vedanta is er een term "neti neti", wat "niet dit niet dat" betekent. Mensen op het pad naar zelfrealisatie onderzoeken hun ware aard, of de aard van Brahman, door eerst te ontdekken wat ze niet zijn. Evenzo beschreef St. Teresa van Avila in het christendom een benadering van gebed gebaseerd op het negatieve pad, of via "negativa". Een gebed van rust, overgave en vereniging, dat is de enige manier om het absolute te benaderen. Door dit geleidelijke proces van strippen laat je alles vallen wat niet permanent is, alles wat verandert. De geest die het ego construeert en alle verschijnselen, inclusief de verborgen lagen van het zelf. Het onbewuste moet transparant worden om de ene bron te weerspiegelen. Als er een diep weten of een zelf actief is in het onbewuste, dan blijven onze levens opgesloten in een labyrint van verborgen patronen die het onontdekte zelf vormen.

Wanneer alle lagen van het zelf als leeg worden onthuld, wordt men vrij van het zelf. Vrij van alle concepten Een keerpunt in je evolutie is wanneer je je realiseert dat je niet weet wie je bent. Wie ervaart de adem? Wie ervaart de smaak? Wie ervaart het gezang, het ritueel, de dans, de berg? Wees getuige van de getuige, observeer de waarnemer. In het begin, als je de waarnemer observeert, zal je alleen het valse zelf zien, maar als je volhardt, zal het wijken. Informeer direct naar wie of welke ervaringen. Zonder te knipperen, doordringend, indringend, met de volle kracht van je wezen.

Er is geen zelf dat ontwaakt. Er is geen JIJ die ontwaakt. Waar je uit ontwaakt is de illusie van het gescheiden zelf. Vanuit de droom van een beperkte “jij”. Erover praten is zinloos. Er moet een daadwerkelijke stopzetting van het zelf zijn om direct te beseffen wat het is, en als het eenmaal is gerealiseerd, valt er niets meer over te zeggen. Zodra je iets zegt, ben je weer in gedachten. Ik heb al te veel gezegd. We hebben normaal gesproken drie bewustzijnstoestanden: waken, dromen en diepe slaap. Samadhi wordt soms de vierde staat genoemd, de grondstaat van bewustzijn.

Een oerbewustzijn dat continu en parallel met de andere bewustzijnstoestanden aanwezig kan zijn. In Vedanta wordt dit Turiya genoemd. Andere termen voor Turiya zijn Christusbewustzijn, Krishna-bewustzijn, Boeddhanatuur of Sahaja Samadhi. In Sahaja Samadhi blijft het immanente Zelf aanwezig samen met het volledige gebruik van alle menselijke functies. De stilte is onbeweeglijk in het centrum van de spiraal van veranderende verschijnselen. Gedachten, gevoelens, sensaties en energie draaien eromheen aan de omtrek, maar de mate van stilte of ik-ben-heid blijft tijdens uiterlijke activiteit precies zoals bij meditatie. Het is mogelijk dat het immanente zelf zelfs tijdens de diepe slaap aanwezig blijft; dat je gewaar bent van ik ben'niet komt en gaat, zelfs niet als de bewustzijnstoestanden veranderen.

Dit is yogaslaap. In het Hooglied, of het Hooglied uit de Hebreeuwse Bijbel of het Oude Testament, staat: "Ik slaap, maar mijn hart wordt wakker". Dit besef van het eeuwige onpersoonlijke bewustzijn wordt weerspiegeld in de woorden van Christus toen hij zei: "Voordat Abraham was, BEN IK." Eén bewustzijn dat door talloze gezichten, ontelbare vormen schijnt. In het begin is het als een fragiele vlam geboren uit de polariteiten in jou. Mannelijk doordringend bewustzijn met een overgave of opening van vrouwelijke energie. Het is delicaat en gaat gemakkelijk verloren, en men moet er goed op letten het te beschermen en in leven te houden totdat het volwassen is. Samadhi is tegelijkertijd een tijdloze bewustzijnsstaat en een fase in een zich ontvouwend ontwikkelingsproces. Iets organisch en groeiend in de tijd. Naarmate men meer en meer tijd doorbrengt in Samadhi, in het nu, in het tijdloze, neemt men meer en meer leiding van het hart, de ziel of Atman, en minder van de geconditioneerde structuur.

Zo wordt men vrij van de lagere geest. Vrij van pathologisch denken. De interne bedrading verandert. Energie stroomt niet langer onbewust in de oude geconditioneerde structuren, wat een andere manier is om te zeggen dat men zich niet langer vereenzelvigt met de zelfstructuur, met de uiterlijke wereld van vorm. Om Samadhi te realiseren is een inspanning nodig die zo groot is dat het een totale overgave van jezelf wordt, en een overgave die zo allesomvattend is dat het een volledige inspanning van iemands wezen is; al je energie. Het is een balans tussen inspanning en overgave, yin en yang. Een soort moeiteloze inspanning.

De Indiase mysticus en yogi Paramahamsa Ramakrishna zei: "Zoek geen verlichting tenzij je het zoekt zoals iemand wiens haar in brand staat een vijver zoekt". Je zoekt het met je hele wezen. Tijdens iemands ego-overstijgende beoefening is grote moed, waakzaamheid en doorzettingsvermogen nodig om het embryo in leven te houden. Om niet terug te vallen in de patronen van de wereld. Er is een bereidheid voor nodig om tegen de stroom in te gaan, tegen de onverbiddelijke verbrijzeling van de matrix en de slijpstenen van samsara. Elke ademhaling, elke gedachte, elke actie moet zijn voor het realiseren van de Bron. Samadhi wordt niet gerealiseerd door inspanning en is ook niet moeiteloos. Laat inspanning en non-inspanning los; het is een dualiteit die alleen in de geest bestaat.

De feitelijke realisatie van Samadhi is zo eenvoudig en ongedifferentieerd dat het altijd verkeerd wordt geïnterpreteerd door middel van taal die inherent dualistisch is. Er is maar één oerbewustzijn dat ontwaakt als de wereld, maar het is verduisterd door vele lagen van de geest. Zoals de zon verborgen achter de wolken, wanneer elke laag van de geest wordt weggelaten, wordt iemands essentie onthuld. Als elke laag van de geest wordt weggelaten, noemen mensen het een andere Samadhi. Ze geven namen aan verschillende ervaringen of verschillende soorten verschijnselen, maar Samadhi is zo eenvoudig dat wanneer je wordt verteld wat het is en hoe je het kunt realiseren, je geest het altijd zal missen. Eigenlijk is Samadhi niet eenvoudig of moeilijk; het is alleen de geest die het zo maakt. Als er geen geest is, is er geen probleem, omdat de geest moet stoppen voordat het wordt gerealiseerd. Het is helemaal geen happening. De meest beknopte lering van Samadhi is misschien te vinden in deze zin: "Wees stil en weet."

Hoe kunnen we woorden en beelden gebruiken om stilte over te brengen? Hoe kunnen we stilte overbrengen door lawaai te maken? In plaats van te praten over Samadhi als een intellectueel concept, is dit schrijven een radicale oproep tot passiviteit. Een oproep tot meditatie, innerlijke stilte en innerlijk gebed. Een oproep om te STOPPEN. Stop alles wat wordt aangedreven door de pathologische egoïstische geest. Wees stil en weet. Niemand kan je vertellen wat er uit de stilte tevoorschijn zal komen. Het is een oproep om te handelen vanuit het spirituele hart. Het is alsof je iets ouds herinnert. De ziel wordt wakker en herinnert zich zichzelf. Het is een slapende passagier geweest, maar nu ontwaakt de leegte en realiseert zich als alle dingen. Je kunt je niet voorstellen wat Samadhi is met de beperkte egoïstische geest, net zoals je aan een blinde niet kunt beschrijven wat kleur is. Je geest kan het niet weten. Het kan het niet produceren. Samadhi realiseren is op een andere manier kijken, niet om afzonderlijke dingen te zien, maar om de ziener te herkennen.

St. Franciscus van Assisi zei: "wat je zoekt is wat kijkt." Als je de maan eenmaal hebt gezien, herken je hem in elke weerspiegeling. Het ware zelf is er altijd geweest, het is in alles, maar je hebt je zijn aanwezigheid niet gerealiseerd. Wanneer je leert te herkennen en te blijven als het ware zelf voorbij de geest en zintuigen, is het mogelijk om ontzag te ervaren op het meest alledaagse. We worden GEWELDIG. Probeer niet vrij te zijn van verlangens, want vrij willen zijn van verlangens is een verlangen. Je kunt niet proberen stil te zijn, omdat je inspanning juist beweging is. Realiseer de stilte die altijd al aanwezig is. Wees de stilte en weet Wanneer alle voorkeuren zijn weggelaten, wordt de bron onthuld, maar klamp je zelfs niet vast aan de bron.

De grote realiteit, Tao is niet één niet twee. Ramana Maharshi zei: "Het zelf is slechts één. Als het beperkt is, is het het ego, als het onbeperkt is, is het oneindig en de grote realiteit.” Als je gelooft wat er wordt gezegd, heb je het gemist. Als je het niet gelooft, heb je het ook gemist. Geloof en ongeloof werken op het niveau van de geest. Ze vereisen een weten, maar als je je eigen onderzoek aangaat en alle aspecten van je eigen wezen onderzoekt, uitvindt wie het onderzoek doet, als je bereid bent te leven volgens het principe "niet mijn wil, maar hoger zal worden gedaan 'Als je bereid bent verder te gaan dan alwetendheid, realiseer je je misschien waar ik naar heb geprobeerd te wijzen. Alleen dan proef je voor jezelf het diepe mysterie en de schoonheid van het simpelweg bestaan. Er is nog een mogelijkheid voor het leven.

Er is iets heiligs, ondoorgrondelijks dat kan worden ontdekt in de stille diepten van je wezen, voorbij concepten, voorbij dogma's, voorbij geconditioneerde activiteit en alle voorkeuren. Het wordt niet verkregen door technieken, rituelen of praktijken. Er is geen "Hoe" om het te krijgen. Er is geen systeem. Er is geen weg naar De Weg. Zoals ze in Zen zeggen, is het je oorspronkelijke gezicht ontdekken voordat je werd geboren. Het gaat er niet om meer aan jezelf toe te voegen. Het wordt een licht voor jezelf; een licht dat de illusie van het zelf verdrijft. Het leven zal altijd onvervuld blijven en het hart zal altijd rusteloos blijven totdat het tot rust komt in dat mysterie voorbij naam en vorm.

SAMADHI

 

3.0 - HET PADLOZE PAD

 

Er is een gezegde in Zen: "Verlichting is een ongeluk, maar de praktijk maakt ons ongevalsgevoelig." We zullen nu de mechanismen onderzoeken waardoor men ongevalsgevoelig wordt. Maar, laat me je er eerst respectvol aan herinneren:

Leven en dood zijn van het hoogste belang.
De tijd gaat snel voorbij... en kansen gaan verloren.
Ieder van ons moet ernaar streven om te ontwaken.
Ontwaken.
Pas op.

Verspil je leven niet.

De mensheid is diep in het materiële rijk afgedaald en heeft haar wortels in de mentale en fysieke lagen van ons wezen gelegd. Zoals Carl Jung zei: "Om de hemel te raken, moeten iemands wortels tot in de hel reiken." Uit de oven van Babylon komt transformatie, transfiguratie en nieuw menselijk potentieel.

De oosterse tradities zeggen dat de lotus van ontwaken uit de modder van samsara groeit; uit het lijden.

Het christendom beschrijft de val in de tuin van Eden. In esoterische termen is dit het creëren van een gevoel van individueel zelf of persoonlijke wil dat gescheiden is van Gods wil. Samen met dit gescheiden zelf ontstaat er een externe gedachtewereld; de wereld van vorm die gescheiden lijkt van dit beperkte zelf. Het karakter of het ego is gemaakt van patronen van het najagen of willen van dingen in die externe door gedachten geprojecteerde wereld. De uiterlijke dingen waarnaar we hunkeren zijn de vruchten van de boom van kennis van goed en kwaad of de boom van dualiteit.

Je zou kunnen zeggen dat de erfzonde de verlangens zijn van het egoïsche of dualistische bewustzijn.

Dit is maya, de situatie waarin de mensheid zich nu bevindt.
Het uiterlijke fruit najagen betekent het doel missen, het nu missen.

Historisch gezien zijn er af en toe zeldzame ontwakingen geweest, zeldzame bloei van menselijk bewustzijn. De heiligen, de yogi's, wijzen en wijsheidsbewaarders. Maar de mensheid heeft nu een unieke kans om deze reis massaal als een collectief te maken; om gedeelde nieuwe realiteiten voor te stellen en samen te creëren terwijl we de hogere werelden herontdekken en ontwaken uit de collectieve droom van het beperkte zelf.

De meeste mensen leven momenteel bijna volledig geïdentificeerd met de grofstoffelijke en mentale lagen van hun wezen, zich niet eens bewust dat de hogere niveaus bestaan. De meeste mensen weten niet of vermoeden niet dat er spirituele capaciteiten latent aanwezig zijn in de zelfstructuur die wachten om geactiveerd te worden. Door deze capaciteiten te realiseren, verbinden we ons met subtielere en subtielere bestaansniveaus, terwijl we tegelijkertijd de zelfstructuur doorlaatbaar maken voor onze ware aard; disidentificatie van alle niveaus van geest of maya.

Als we de spirituele tradities onderzoeken die door de geschiedenis heen hebben bestaan, ontdekken we dat de grote wijzen, mystici en zieners een continuüm van bestaan beschrijven. De oude Vedische leringen beschrijven vijf kosha's of omhulsels van de ziel, die zich uitstrekken van het grofstoffelijke en mentale rijk, de geconditioneerde wereld waarin de meeste mensen tegenwoordig leven, tot de subtiele rijken die de energetische, astrale en hogere geestrijken omvatten, de archetypische sjablonen van het bestaan. En tot slot naar het causale rijk waar geen gedachte of gevoel is.
De realisatie van oerbewustzijn, het ontwaken van godsbewustzijn in de ziel, verdrijft de illusie van al deze rijken – alle lagen van maya.

De oude tradities bevatten tal van conceptuele en taalkundige kaders die wijzen op dit continuüm van grof naar subtiel naar causaal. Of het nu gaat om het chakra-systeem of het kosha-systeem van de Vedische tradities of de dantiens van het taoïsme, alle niveaus binnen het veld van verandering zijn maya; de spiraal die onze ware aard verduistert, is toch de uitdrukking van het leven zelf. Het is door de levensspiraal dat we het menselijk leven ervaren. Wanneer wordt gerealiseerd dat alle niveaus van maya leeg zijn van het zelf, is wat mogelijk is een ondoorgrondelijke non-dualiteit of mystieke eenheid voorbij alle taal, die alle andere niveaus omvat maar overstijgt.

Henry David Thoreau zei beroemd dat de meeste mensen een leven van stille wanhoop leiden. Ze gaan hun graf in met hun lied nog in hun binnenste. Hun wanhoop komt voort uit een eindeloos zoeken buiten zichzelf. Het najagen van ‘dingen’; geld, macht, relaties, goedkeuring van anderen. De wortel van lijden ligt in iemands mentale gehechtheid aan dingen, niet in de dingen zelf. Het maakt niet uit wat je hebt, het gaat om je gehechtheid aan wat je hebt. We vormen gehechtheden op zintuiglijk niveau door neuroplasticiteit. Overal waar de aandacht wordt gevestigd, vuren en verbinden neuronen zich met elkaar en creëren zo een programma in de geest; een neiging tot patroon, wat de geest zelf is. Als we een onbewuste neiging of levenspatroon hebben, zijn we niet echt verslaafd aan de dingen zelf. We zijn niet verslaafd aan drugs, alcohol, seks, eten of media, maar aan de sensaties die ze in ons produceren.

We worden vrij door het somatische veld rechtstreeks waar te nemen; het veld van veranderende verschijnselen op het basisniveau van bewustzijn. We blijven gelijkmoedig zonder te reageren of enige gewaarwording als goed of slecht te beoordelen. Om vrij te worden leren we hoe deze gehechtheden worden gevormd door bewustzijn naar de subtiele innerlijke wereld te brengen. We beginnen mentale en zintuiglijke fenomenen te observeren als een veld van verandering, in plaats van gehecht te raken aan de gedachten en sensaties die identificatie en de creatie van de wereld van vorm teweegbrengen. Dit veld van verandering wordt ook wel “prana” of “innerlijke energie” genoemd; het gevoel van innerlijke levendigheid.

De verschuiving naar een nieuwe Aarde is een verschuiving uit het materialisme. Waar we getuige van zijn, is het loslaten van de oude paradigma's en de pathologische egoïstische agenda om eindeloos meer te verwerven.

Wat je nu om je heen ziet, lijkt misschien duisternis. Het lijkt misschien waanzin. Eigenlijk is dit hoe ontwaken eruit ziet op planeet Aarde. Je bent getuige van de ontmanteling van de oude patronen. Veel mensen zijn gedesillusioneerd door de huidige politieke, sociale, economische en religieuze systemen. Ze vertrouwen niet langer op de egoïstische agenda's van de media-industrieën en zogenaamde spirituele systemen. Ze vertrouwen het medische establishment of de overheid niet. Mensen zijn gedesillusioneerd. Dit verdrijven van illusie is een noodzakelijk onderdeel van het zien van de waarheid; een oog in oog komen te staan met de spirituele ziekte die inherent is aan deze tijd waarin we leven, en om uit het egoïsche bewustzijn te komen. Met egoïsch bewustzijn bedoel ik de patronen van hunkering en afkeer die onbewust werken; de collectieve samskara's of geconditioneerde patronen die de voorwaarden van maya creëren - de identificatie met onze karakters, of met sociale groepen, of alles waarmee we onszelf definiëren, met de verschillende persona's en archetypen die we in dit leven spelen.

De zelfstructuur is een interface met de wereld - we willen die interface niet kwijtraken of vernietigen. Het pad gaat over het disidentificeren ervan, zodat ons gevoel van ik of het gevoel van bestaan niet gebonden is aan een beperkte vorm. Zodat we niet lijden als de wereld van vorm verandert. Het menselijke pad is een reis van het pre-egoïsche bestaan, de versmolten eenheid die we ervoeren toen we een baby waren, met onze moeder, naar de schepping van een persoon. We groeien, we creëren een personage. Dit is een noodzakelijk onderdeel van onze evolutie. Om zelfbewustzijn te bewerkstelligen; om een gevoel van eigenwaarde of 'ik' teweeg te brengen. We zitten eigenlijk in een puberfase van onze ontwikkeling. We bevinden ons in een ego-geïdentificeerd stadium. Maar de volgende stap voorbij het zelfbewustzijn is het realiseren van transpersoonlijke niveaus van het zelf. Om gedeelde bewustzijnsniveaus te realiseren; verschillende niveaus van Logos of hogere geest. Je zou zielsniveaus kunnen zeggen, als je die taal verkiest. Onze sfeer van mededogen breidt zich uit. Dit is een uitbreiding door liefde.
Vanuit het perspectief van het oude patroon, het egobewustzijn, is deze ontmanteling iets beangstigends. Er zal verwarring en pijn zijn als je vasthoudt aan de oude patronen. Die ontwaken zullen in feite als een bedreiging worden ervaren. Ontwaken zal worden gezien als een crisis omdat het de ontmanteling is van wat bekend is. Op dit moment zijn we als rupsen in de cocon die een metamorfose ondergaat. Er is een punt in de transformatie waarop de rups noch een rups noch een vlinder is. Op dit punt kan het voor degene die de metamorfose ondergaat, voor het oude zelf, lijken alsof alles verloren is. Maar het is slechts een onderdeel van het proces.

Geloof is een overgave aan de evolutionaire impuls; een diep weten dat we op weg zijn naar de Bron. De collectieve waanvoorstelling, wat de oude spirituele leraren maya noemden, is verbonden met onze collectieve gehechtheid aan oude patronen. Het is verbonden met menselijke overmoed; de overtuiging dat we weten waar we heen gaan, wat we doen en wie we zijn.

De Franse schilder Paul Gauguin is beroemd om een schilderij met de titel "Waar komen we vandaan, wat zijn we en waar gaan we heen?" Deze drie vragen vereisen nederigheid. Om erachter te komen wat we zijn om de waarheid te achterhalen, moeten we eerst erkennen dat we de waarheid niet hebben. We hebben het antwoord niet, als we het antwoord willen vinden. Er moet een oprechte bereidheid zijn om te onderzoeken en naar onszelf te kijken. Net als de pelgrim van Dante in de Goddelijke Komedie begint men de reis om zichzelf te leren kennen in een verduisterd bos, verdwaald, in het besef dat we verdwaald zijn.
In de oude Vedische tradities werden de dimensies van zijn en worden vertegenwoordigd door Shiva en Shakti. Het archetypische vrouwelijke de neerwaartse stroom of stroom van manifestatie wordt vertegenwoordigd door Shakti. Door de naar beneden wijzende driehoek die wijst naar involutie van geest in de wereld van vorm. Shiva vertegenwoordigt de opwaartse stroom; de stroom van bevrijding. De naar boven wijzende driehoek wijst naar puur bewustzijn zonder enige kwaliteiten; evolutie voorbij de wereld van vorm, of het transcendente. Zolang we opereren binnen de dualistische wereld, geïdentificeerd met de beperkte geest, vormen deze twee stromingen het padloze pad. We werken binnen de stroom van manifestatie en de stroom van bevrijding, doen en niet-doen, zowel in de tijdgebonden als in het tijdloze. Wanneer deze twee dimensies samengaan in goddelijke vereniging, gerealiseerd als één, is het Samadhi.

Wanneer ze verenigd zijn, vertegenwoordigen ze de balans en coëxistentie van deze twee dimensies, zoals de ster van David of het anahata-symbool, het oude symbool dat het spirituele hart vertegenwoordigt, het ongeslagen geluid, de transcendente bron van het oorspronkelijke aum dat het universum in danst. wezen. Er wordt gezegd dat je in samadhi de hemelse muziek van het bestaan hoort, Musica universalis, of de fluit van Krishna of wat Pythagoras de 'muziek van de sferen' noemde.
Natuurlijk zijn dit allemaal metaforen voor iets dat ontwaakt in de diepten van je wezen, iets voorbij de beperkte geest en zintuigen. Er zijn spirituele systemen die zich richten op het subtiele lichaam door gebruik te maken van praktijken zoals het observeren van de ademhaling, sensaties die werken met chi of prana. Werken met technieken, praktijken en processen die kunnen worden geleerd met de geconditioneerde geest. Alles wat de beperkte geest direct aanwendt en bezighoudt om Samadhi te realiseren, maakt deel uit van de 'via positiva'. Dit is wat we het Shakti-pad noemen. En er zijn spirituele systemen die gaan over het transcenderen van de gemanifesteerde wereld, die we het Shiva-pad of de “via negativa” noemen. We komen tot het besef dat we boven naam en vorm uitstijgen door alles los te laten wat we niet zijn.

De weg naar Samadhi heeft vele namen gekregen zoals meditatie, zelfonderzoek of gebed. De meeste mensen die deze dingen tegenwoordig beoefenen, oefenen een of andere techniek uit, maar de oude vorm van meditatie die tot Samadhi leidt, is eigenlijk geen activiteit. Het is niet iets dat je doet of beoefent, maar het is in feite de beëindiging van de mediteerder, de zoeker of de doener. Ware meditatie is vereniging met wat IS, en het begint pas te gebeuren wanneer het ego faalt in zijn poging om te mediteren en zijn eigen beperkingen beseft. Het ego, de JIJ die je denkt te zijn, moet noodzakelijkerwijs falen in alle pogingen om te mediteren om echte meditatie tot stand te brengen. Hoe dichter we bij de waarheid komen, hoe dichter we bij Samadhi komen, hoe minder doen er is, hoe minder techniek er is. De technieken behoren allemaal tot het verleden. We laten het doen en de doener vallen. We laten het zoeken en de zoeker vallen, om tot het onvoorwaardelijke heden te komen. Sommige leraren leggen te veel nadruk op technieken, terwijl andere ze onderschatten. Het is belangrijk om te begrijpen dat de techniek een springplank is. We willen de techniek niet opgeven, maar we houden er ook niet aan vast.

De beproefde manier om Samadhi te realiseren is door middel van lange periodes van spirituele oefening. Of je dat nu meditatie, zelfonderzoek of gebed noemt, er is een waarheid waarvoor je moet ontwaken. De yogi en wijze Patanjali die 2500 jaar geleden de yoga sutra's samenstelde, leerde dat het hele streven van yoga gericht is op het beëindigen van de draaikolk van de geest. Je zou kunnen zeggen dat het de beëindiging van karma is; het stoppen van diepe onbewuste patronen die iemands leven beheersen. Deze geconditioneerde patronen werden in het Sanskriet de vritti's genoemd.

Evenzo zei de zenmeester Dogen dat meditatie het loslaten van geest en lichaam is. In het boeddhisme is het Nirvana of Nirodha; het is het ophouden van de fluctuaties van de beperkte egoïsche geest die de identificatie met een beperkt zelfgevoel teweegbrengen. In het christendom vinden we dezelfde eeuwige leer, maar uitgedrukt door een heel andere metafoor, in de taal die in die tijd gebruikelijk was in de geschiedenis. Samadhi in christelijke termen realiseren, is het koninkrijk van God bereiken door de vergeving van zonden, door Christus te realiseren. Het woord zonde in het Hebreeuws betekent letterlijk "het doel missen"; het betekent het huidige moment missen; om geluk na te streven in de objecten van de externe wereld in plaats van de bron van ware vervulling te realiseren.

In het nu komen, in het huidige moment, is leren de voorkeuren van de geconditioneerde geest op te geven. Tegengestelde toestanden opbranden door niet-reactief te blijven voor alles wat zich binnen het veld van verandering voordoet. Mediteren is het verbranden van het geconditioneerde zelf, of je zou kunnen zeggen: energie vrijmaken uit het geconditioneerde zelf. Deze waarheid is te vinden in het evangelie van Thomas, dat zegt: “Als je naar buiten brengt wat in je is, zal wat je naar voren brengt je redden. Als je niet naar buiten brengt wat in je is, zal wat je niet naar voren brengt je vernietigen.”

Een berg kan via vele paden bereikbaar zijn. Men kan rechtstreeks naar de top gaan, maar soms is het beter om een spiraalvormige route te nemen. Maar op de top is het uitzicht altijd hetzelfde, welk pad je ook neemt. Mensen hebben in de loop van de millennia duizenden meditatietechnieken gecreëerd, om nog maar te zwijgen van talloze yogahoudingen, asana's, gespecialiseerde ademhaling of pranayama, en elke denkbare verscheidenheid aan rituelen of oefeningen.

Als meditatie gewoon stoppen of stoppen is, als het gewoon tot stilte komen, waarom hebben we dan zoveel technieken nodig om het te bereiken? Waarom kunnen we niet gewoon zitten wachten tot onze modder is neergedaald, zoals ze in zen leren? De waarheid is dat we gewoon kunnen stoppen. We kunnen de activiteiten van ons karakter opgeven, maar zoals Einstein zei: "hoewel de werkelijkheid slechts een illusie is, is het een hardnekkige."

Het is deze volharding van de illusie die het voor de meeste mensen noodzakelijk maakt om door te dringen in het onderbewustzijn. Om wakker te blijven moeten we de avatar zuiveren van zijn samskara's, van zijn karma of zijn programmering, zodat de onbewuste aspecten van het zelf niet langer de show sturen. Als ik zeg "zuiveren", bedoel ik niet dat de avatar op de een of andere manier slecht of negatief is. Ik bedoel simpelweg dat het mogelijk is om er een zelfgevoel van te de-identificeren, en het de-identificatieproces is wat we "zuivering" of "reiniging" noemen. Ik ben mijn Zelf van mezelf aan het schoonmaken. Onze sadhana is om alle aspecten van ons zelf te verenigen, zodat we niet verdeeld raken. We dringen door tot in het onbewuste door omstandigheden te creëren waarin het ego niet kan ontsnappen. Of dit nu is door lange perioden van meditatie of zelfonderzoek, door intensieve yoga, qi kung, gebed of ademwerk, of door vasten of chanten, of door het nemen van entheogenen die ons openen naar de onbewuste diepten van de geest, we zullen vanzelf aangetrokken worden aan verschillende praktijken, technieken en tools op verschillende momenten op ons pad.

Wat de beoefening of techniek ook is, de zuivering zal plaatsvinden zolang we aanwezigheid en gelijkmoedigheid cultiveren. Door hier in het nu te zijn en ons over te geven aan wat dan is, gaan we door met het losmaken van de karmische knopen die identificatie met onze avatar creëren.

We laten los om elke gewaarwording of gedachte als goed of slecht te beoordelen, en gaan altijd dieper het zintuiglijke veld in. Altijd subtielere en subtielere verschijnselen waarnemen, zo bewust worden van wat er ontstaat dat er een versmelting is met het meditatie-object. Wij worden de adem. We worden de yogahouding. Wij worden het gezang. Wij worden de avatar. In elk geval versmelten ze met het pranische veld in wat Savikalpa Samadhi wordt genoemd, of Samprajnada Samadhi, wat 'Samadhi met een zaadje' is; een zaadje van patroon een zaadje van vorm. Een zaadje van geconditioneerde geestesactiviteit; van karmische activiteit. Zolang er een kiem is van gehechtheid, van onbewuste geestesactiviteit, van scheiding tussen de binnen- en buitenwereld, zal het uiteindelijke doel niet worden bereikt. Savikalpa Samadhi is een voorlopige Samadhi, ook wel "jhana" (Pali) of "dhyana" (Sanskriet) genoemd. Het is een opbranden van karma binnen de zelfstructuur; een energetische voorbereiding van het voertuig op het ontwaken van iemands ware aard, die wordt gerealiseerd door niet te doen; door een stopzetting van de activiteit van de geest.

Je geest is als een vijver en je gedachten zijn als golven of rimpelingen in die vijver.

Wat kun je doen om een vijver stil te maken?

Alles wat je doet zal meer golven opwekken. Je kunt het niet gladstrijken of stil maken.

De vijver komt pas tot rust als je alle inspanning, alle streven, alle beweging hebt losgelaten. Het realiseren van de natuurlijke staat is niet iets dat je doet. Het is een erkenning van wat je bent voorbij de beweging van de geest en zintuigen. Wie beweegt de geest? Herken "wie" er kiest. Het is alleen de geest zelf die kiest. Het is alleen de geest zelf die beweegt.
Het is alleen de geest zelf die wil proberen de geest tot rust te brengen.

Bij het horen van deze woorden zal de beperkte geest waarschijnlijk gedesoriënteerd raken en zich afvragen: "Wat moet ik doen?" Laat die desoriëntatie maar toe. Word je bewust van het Ware Zelf. Word je bewust van bewustzijn, bewust van bewustzijn.

Blijf bij "het" totdat het alleen jouw realiteit wordt.

In het begin, wanneer je bewustzijn probeert te observeren, zul je alleen het valse zelf zien, alleen de bewegingen van de geest.
Als ik zeg "Wees je bewust van het ware zelf", dan is dat geen draaien, geen beweging. Het is niet alsof je een camera op een nieuw object richt, maar het is eerder een opgeven of een stopzetting van de interesse in of gehechtheid aan de bewegingen van de geest.

Er zijn twee hoofdknopen die ons binden aan identificatie met het valse zelf: het lichaam wil troost en de geest wil weten. Het lichaam is gehecht aan sensaties van plezier en het vermijden van pijn. Alle sadhana of spirituele beoefening die tot samadhi leidt, omvat in wezen twee dingen: ten eerste, het loslaten van de dualiteit van comfort en ongemak, en ten tweede, het binnengaan in een 'weet niet geest'. Diepe innerlijke overgave, energetische overgave, en gedachteloos aanwezig zijn, keuzeloos bewust.

Socrates werd beschouwd als de wijste persoon van zijn tijd. Hij staat bekend om de stelregel: "Ik weet alleen dat ik het niet weet." Dit is de Socratische paradox. Het aannemen van een "niet-wetende geest", een niet-wetende geest, is de toegangspoort tot Samadhi.

Wachten. Wees stil zonder hoop, zonder na te denken, want hoop zou gebaseerd zijn op een of ander idee en ervoor zorgen dat de energie in de geconditioneerde geest blijft stromen.
TS Eliot schreef: 'Ik zei tegen mijn ziel, wees stil en wacht zonder hoop, want hoop zou hoop zijn op het verkeerde. Wacht zonder na te denken, want je bent niet klaar om na te denken.”
Het moment dat je een hoop, een motief of een gedachte hebt, is het moment dat je weer gevangen zit in de geconditioneerde geest. In de Goddelijke Komedie schreef Dante over een inscriptie bij de ingang van de hel: "Laat alle hoop varen, gij die hier binnengaat."

Het is eigenlijk een heel praktische instructie. Het zou een geweldige herinnering zijn als het op de deuropening van elk meditatiecentrum, ashram, kerk of tempel zou worden geplaatst. Wat je hoop ook is, het is gebaseerd op conditionering uit het verleden. Hoop is een soort weten dat de egostructuur laat zoeken, zoeken en doen. Wanneer we ons bezighouden met onze sadhana, onze spirituele oefening die tot Samadhi leidt, dan moeten we alle hoop opgeven, alle projecties in de toekomst, accepteren dat we niet eens weten waarop we moeten hopen. Dit is een vernedering voor het ego. Als we de hoop opgeven, laten we ook de angst varen. Hoop en angst zijn de projectie van de geest in de toekomst; de innerlijke bedrading die ons bindt aan identificatie. Hoop is verlangen, angst is afkeer. Als we in het nu blijven en dit moment ervaren zoals het is, waar is dan hoop of angst? Ons spirituele werk bestaat uit het uitgraven en losmaken van de knopen die ons binden aan identificatie met ons karakter. We gaan verder dan comfort en ongemak en gaan de wolk van onwetendheid binnen. We kunnen dit zowel door middel van formele praktijken als in het dagelijks leven doen.

Mediteren, jezelf kennen, is branden in het nu.

Om je patronen, je voorkeuren te verbranden.

En het is niet iets dat los staat van je leven. In staat zijn om je patronen, je reacties en je oordelen te laten vallen terwijl je er middenin zit, om het gevecht te laten vallen, is de diepste oefening. Dit is het enige gevecht dat je wint door op te geven, door je over te geven, door te sterven op het slagveld. Gewillig op het kruis klimmen.

Sommige mensen zijn klaar voor de hoogste leringen over meditatie en zelfonderzoek; de simpele en duidelijke waarheid. Ze zullen de dharma horen en zullen het onmiddellijk begrijpen. Deze mensen zijn als hout dat goed gekruid is en ze zijn klaar om zichzelf te verbranden. Ze hebben gewoon de vonk nodig. Andere mensen lijken meer voorbereiding nodig te hebben. Ze zijn als nat hout en ze hebben wat tijd nodig om uit te drogen voordat ze ontbranden. Ze hebben technieken en oefeningen nodig om de banden van de zelfstructuur los te maken om vrij te worden van samskara's. Of ze geloven tenminste dat dit het geval is, en het geloof maakt het zo.

Praktijken en technieken zijn als springplanken; zoals een doorn gebruiken om een doorn te verwijderen, of een patroon gebruiken om een patroon te verwijderen. Spirituele praktijken zoals het reciteren van woorden, het beoefenen van een discipline of iets dat geleerd is, is gewoon imitatie. Het is iets repetitiefs en geconditioneerd. Omdat alle technieken geconditioneerde patronen in de geest zijn, zal de beoefening zelf nooit buiten de geest leiden, naar Samadhi. Je blijft in het patroon in een robotische, zich herhalende toestand. Men moet de techniek losjes vasthouden, zodat de innerlijke energie vrij kan stromen. Wanneer je opgaat in innerlijke energie, wordt het geconditioneerde doen losgelaten.

Het geconditioneerde doen, de onbewuste programmering is ontstaan door onvolledige ervaringen. Telkens wanneer we een onvolledige ervaring hebben, creëert het een indruk in de geest. Het creëert een klein programma in het onbewuste. Deze programmering of conditionering kan voortkomen uit trauma's, of gewoon uit ervaringen waarvan we ons hebben afgekeerd omdat ze te pijnlijk waren (of waaraan we vasthielden omdat ze plezierig waren). Onze zelfstructuur bestaat uit een legioen van kleine programma's die tot stand komen door onvolledige ervaringen. Deze geheugenafdrukken worden niet alleen in de hersenen opgeslagen, maar ook in de energetische systemen van het lichaam; door het zenuwstelsel, de fascia en vele netwerken van nadi's of meridianen. Deze programma's kosten energie om te draaien. Als energie vastzit in het onbewuste, is het alsof je apps open laat staan op je telefoon die je batterij leegmaken. Onze sadhana is als het leren sluiten van de apps op onze telefoon.

Om vrij te worden brengen we bewustzijn naar de subtiele gewaarwordingen; naar het veld van veranderende fenomenen of energie in ons zonder te reageren op enige gedachte of gevoel dat opkomt. Door de voorkeuren van de egostructuur los te laten en verder te gaan dan comfort en ongemak.

Alles in de buitenwereld wijst ons de verkeerde kant op. De maatschappij vertelt ons om onze pijn te verdoven, om troost te zoeken. De weg naar binnen is de weg naar buiten, de weg naar buiten is de weg naar binnen. We moeten ons richten op onze pijn. We worden vrij van samskara's door een complete ervaring te hebben. Door het te voelen zonder te reageren. Door erin te branden. We hebben een volledige ervaring van het gevoel zonder de emotie.

Emoties zijn reacties. Het zijn gevoelens die verweven zijn met gedachten. We laten de denkcomponent vallen en blijven bij het rauwe gevoel, de rauwe sensatie. Er wordt gezegd dat het pad naar bevrijding niet gaat over je beter voelen, maar over beter worden in voelen. De ultieme voorbeelden hiervan zijn Jezus aan het kruis of de meditatie van de Boeddha die leidde tot zijn verlichting.

Het is het onder ogen zien van iemands grootste pijn, iemands grootste angsten, het laten vallen van de concepten, het weten en de oordelen over goed of slecht.

Ontwaken is slechts de eerste stap in een versneld proces van innerlijke ontwikkeling; van het kweken van de innerlijke lotus; om een levende brug te worden; van het zuiveren van het menselijk vat om goddelijk bewustzijn te huisvesten

Energie is als de steen van Rosetta voor spirituele oefeningen. als je begrijpt hoe energie werkt, begrijp je het nut van de beoefening. Elke techniek of oefening onderbreekt het patroon van JOU. U gebruikt een geconditioneerd patroon om geconditioneerde patronen te onderbreken. Je moet bereid zijn om de techniek los te laten als deze eenmaal zijn doel heeft gediend, anders creëer je er gewoon een identiteit omheen en een nieuwe vergeestelijkte zelfstructuur.

Om de diepere stadia van meditatie te bereiken, moeten we alles loslaten wat we denken te weten over meditatie. De oude termen voor meditatie, "jhana", "dhyana", zen of chan, verwijzen naar een soort innerlijke oplossing; een soort meditatieve absorptie; een transformatie of innerlijke zuivering van egoïsche conditioner

De oude betekenis van het woord "jhana" is gerelateerd aan het pali-woord "jhapeti" wat "verbranden" betekent. Een opbranden van verontreinigingen, van zonde of samskara's. Het is een opbranden van identificatie met het valse zelf, een opbranden van waanvoorstellingen, een opbranden van alle voorkeuren waaruit de egoconstructie is gemaakt, en het loslaten en tevoorschijn komen van innerlijke energie. Men wordt gelijkmoedig met wat is, geeft zich over aan wat is, aandachtig voor wat is.

Ontwaken tot onze ware aard kan geleidelijk gebeuren tijdens deze stadia van jhana, naarmate de identificatie met verschillende processen van geconditioneerde geest wordt losgelaten. Of ontwaken kan onmiddellijk gebeuren. Dit wordt in zen 'satori' genoemd.

De meest zuivere leer wordt in stilte overgedragen, maar met de wereld zoals die vandaag is, zullen zeer weinigen de bron van die stilte begrijpen of erin worden getrokken.

Er is een beroemde leer van Gautama Boeddha genaamd "de bloemenpreek". De preek is de oorsprong van boeddhistische meditatie. Je zou kunnen zeggen dat het de oorsprong van zen is. Zen gaat over directe overdracht van de waarheid. In de bloemenpreek hield de Boeddha gewoon een witte bloem omhoog. Hij was in onbemiddelde aanwezigheid bij de bloem en bleef in zijn ware aard. Dat was de hele leer. In plaats van een lange satsang te geven of les te geven met woorden, liet hij de studenten gewoon de hele tijd bij de bloem zitten. Slechts één student ontving de transmissie. Slechts één leerling heeft het gehaald. Om zo'n subtiele transmissie te ontvangen, heb je een subtiele geest nodig.

De grootste waarheid wordt in stilte overgedragen. Hoe kunnen we deze overdracht van de Boeddhageest ontvangen? Hoe kunnen we ontvangen wat we al hebben, wat we al zijn?
Oerbewustzijn is overal, als we ogen hebben om te zien, en nergens in het bijzonder. Bij het ontwaken is de waarheid zo eenvoudig te zien dat je de geest niet nodig hebt. De geest zoekt en zoekt. Wanneer die beweging wordt opgegeven, wanneer die beweging wordt opgebrand, blijft de waarheid bestaan.

Je bent al datgene waarnaar je op zoek bent, maar je bent geïdentificeerd met het valse zelf.

Let op de bloem en let op wie of wat de bloem observeert. Wat scheidt de waarnemer en het waargenomene? Meditatie of jhana is hier en nu aanwezig zijn zonder tussenkomst van beelden in de geest, ideeën en concepten. Als bewustzijn absoluut aanwezig is, zodat er geen weten meer is, zelfs niet in het onbewuste, dan is er geen waarnemer en waargenomene meer. Er is geen relatie meer tussen jou en enig "ding". Er is geen bloem en afzonderlijke waarnemer meer. Het is alleen de beperkte geest die dingen ziet. De activiteit van de beperkte geest is het scheppen van dingen; het creëren van de ervaring van tijd en ruimte; het creëren van dualiteit, van ervaring en ervaarder.

Het is mogelijk om hier en nu wakker te worden in een diepe dimensie van stilte voorbij de geest, de geest niet wegduwen, maar hem precies laten zijn zoals hij is en niet verstrikt raken in de geest. Ga deze woorden nu niet analyseren, dit zijn geen concepten. Als aanwezigheid bij een uitzending zich heeft gerealiseerd, laat de geest er dan niet bij betrokken raken. Blijf in bewustzijn als bewustzijn.

Stilte is de grootste leer, de zuiverste leer. De op één na beste leer is rechtstreeks wijzen op het ondoorgrondelijke. Deze volgende lering heeft door de geschiedenis heen vele namen gehad. Het wijst naar het transcendente zelf of zuiver bewustzijn. In het boeddhisme wordt het "Prajna Paramita" genoemd, wat de ultieme kennis of perfecte wijsheid betekent, die zich onderscheidt van gewone kennis of geconditioneerde kennis. Het is wat wordt gerealiseerd door het achtste onderdeel van yoga, beschreven door Patanjali. In het Shaivisme zou dit ontwaken kunnen worden omschreven als eenheid met Ishvara of Shiva, namen voor absoluut bewustzijn.
In westerse mystieke tradities zijn de termen henosis of apofaticisme gebruikt om te verwijzen naar vereniging met de Ene. Plotinus zei dat het ene alle wezens overstijgt, maar in hen op handen is.

In het Tibetaans Dzogchen wordt het beschreven als de natuurlijke, oorspronkelijke staat van zijn. Ze gebruiken het woord Rigpa om te verwijzen naar de grond van het bestaan.
In het soefisme is het "het geheim der geheimen" gerealiseerd door "fana", wat vernietiging is of leren sterven voordat je sterft.
In Mahamudra is het het grote zegel, of de grote afdruk, de realisatie van de natuurlijke staat; oerbewustzijn, leegte, absoluut, helder en transparant, zonder wortel.

Luister niet met de geest naar deze woorden, maar herken in de diepten van het bewustzijn waar ze naar verwijzen.

De waarheid van wie of wat je bent, de waarheid die de beperkte geest overstijgt, kan niet worden gezien door middel van de beperkte geest. Het rustpunt kan niet worden bereikt door middel van beweging.

Als je het stille punt voorbij het denken wilt realiseren, laat dan alle interesse in gedachten en gewaarwordingen, alle voorkeuren, alle verschijnselen die door de geest en zintuigen worden voortgebracht, los en rust in naakt bewustzijn.
Gedachten en sensaties zijn een veld van constant veranderende verschijnselen. Wat onveranderlijk is, is het besef van dat veld van verandering. We zijn meestal zo verstrikt in het veld van verandering, gefixeerd op de objecten ervan, dat we het bewustzijn negeren. Om Samadhi te realiseren stoppen we met het najagen van iets op het gebied van verandering; elke gedachte en we rusten als bewustzijn. Stop met reageren op gedachten en sensaties. Alle lijden is te wijten aan het feit dat we onze gedachten geloven.

Let op de gewoonte van de geest om elke gedachte of gewaarwording te beoordelen of te labelen als goed of slecht. We laten elke gedachte en sensatie zijn zoals ze is. We duwen niets weg, en toch raken we niet verstrikt in gedachten, of verslaafd aan hun inhoud. Zo benaderen we het absolute via het negatieve pad, de via negativa. Wat er ook ontstaat, we realiseren ons "niet dit, niet dat, niet dit, niet dat". Door de via negativa realiseert men zich dat alles wat ontstaat niet jij bent. Je beseft dat je niets bent; de wijsheid van geen zelf
Door de via positiva realiseert men zich dat alles wat ontstaat, BEN jij. Dit is liefde; een energetische verbinding of versmelting. Beide waarheden bestaan gelijktijdig.

Vorm is precies leegte, leegte is precies vorm.

Er is een gezegde in zen: aan het begin van het pad zijn bergen bergen en rivieren rivieren. Na enig besef zijn bergen niet langer bergen en zijn rivieren geen rivieren meer, maar wanneer de definitieve waarheid wordt onthuld, zijn bergen en rivieren WEL. Wat is er veranderd op deze reis? De berg en de rivier blijven zoals ze altijd zijn geweest. Wat is weggevallen is jouw idee van de berg en de rivier. Wat weggevallen is, is de draaikolk van de geest die bemiddelt, die de illusie schept van scheiding tussen jou en de wereld.

Samadhi realiseren is niet het bereiken van een buitengewone staat. Het gaat ook niet om in de gewone gemoedstoestand blijven. Alleen de beperkte geest of de egoïsche geest maakt onderscheid tussen gewoon en buitengewoon.

Turiya de staatloze staat, ook wel de vierde staat genoemd. Het is non-dualistische realiteit. Het is transcendent en dreigend van binnen. Het is de grond van het bestaan, de bron van alle waarheid. Je inspanning om een bepaalde toestand te bereiken is een beweging van de geest. De grond van het bestaan realiseren is niet het fysieke transcenderen en in het subtiele rijk of het oorzakelijke rijk verblijven. Al deze dimensies van jezelf bestaan tegelijkertijd. Grof, subtiel en oorzakelijk bestaan hier en nu. Het is alleen de beperkte geest zelf die de verdeeldheid creëert.

Samadhi realiseren is niet iets proberen te bereiken. Het is het opgeven van alle interesse in gedachten terwijl je volledig alert, volledig bewust, volledig wakker blijft, zonder te reageren, zonder te doen; zonder de geest te bewegen zonder de geest te onderdrukken.

Gewaar zijn, volledig aandachtig zijn voor wat er gebeurt, zonder tussenkomst van egoïsche conditionering, zonder concepten, zonder controle, manipulatie of vervorming, zonder de filtering van de beperkte geest, is aanwezig zijn zonder te kiezen. Presenteer zonder te kiezen, en dus zonder kiezer.
Je zou dit een spiegelgeest kunnen noemen; een beginnersgeest zonder geheugen of verleden. Een open of transparante geest. Jij maakt elk moment nieuw.
Elke keer dat de geest onbewust beweegt, zelfs de kleinste beweging, is dat te wijten aan het filteren door de conditionering van de beperkte zelfstructuur. Wanneer de geest onbewust beweegt, is dat te wijten aan een of andere onbevrediging, die in de oude tradities dukkha wordt genoemd. Hoe laat ik dukkha los? Hoe laat ik alle onbevredigdheid los? Luister goed. Voor de beperkte geest is er een paradox. De beperkte egoïsche geest hoort de vraag en wil weten hoe het moet, maar die beperkte geest kan het niet. De beperkte geest zal altijd falen in alle pogingen om Samadhi te realiseren. Het moet mislukken.
De beperkte geest ontwaakt niet.

Oorspronkelijk bewustzijn ontwaakt uit zijn identificatie met de beperkte geest.
De beperkte geest zal altijd falen in elke poging om stilte te realiseren, omdat de geest beweging is.
De geest zelf IS beweging, en deze beweging creëert de ervaring van tijd en ruimte, creëert scheiding. Het is een eindeloos proces van doen.
Op het Padloze Pad ontwaken we van identificatie met het personage dat aan het doen is, tot het herkennen van de dimensie van Zijn.

In Samadhi valt de scheiding tussen doen en zijn weg. De scheiding is gewoon een ander denkproces. Als er geen denken is binnen de geconditioneerde egoïsche structuur, dan is er geen probleem.

De jij die je denkt te zijn is een proces; een constante beweging van egoïstische gedachten; een verzameling patronen en voorkeuren. Dat JIJ moet sterven. Het pathologische patroon van JOU moet eindigen om Samadhi te realiseren. Laat dat even bezinken.

[Asatoma Sat Gamaya (Sanskriet) "Leid mij van de onwaarheid naar de Waarheid."

Tamaso Ma Jyotir Gamaya "Leid mij van de duisternis naar het licht."]

Ontwaken is de aard van het menselijk lijden zien, van de menselijke conditie. Het is de erkenning van WIE of WAT lijdt.
Er is geen techniek om oerbewustzijn te realiseren. Geen proces dat kan worden geleerd. Geen formule die kan worden geoefend.

Wat ik bedoel, kan in een oogwenk, in een flits worden ontvangen. Juist het laten vallen van alle formules, al het weten en al het doen, alle egoïstische agenda's schept de optimale omstandigheden voor het ontwaken van het oerbewustzijn.
Als ik je probeer te vertellen hoe je je bewust moet zijn, dan zul je aandacht besteden aan mijn woorden of iets doen dat ik je heb verteld, in plaats van je bewust te zijn van wat er werkelijk gebeurt in het nu. Je moet je zo bewust worden van wat is, zo intiem met het bestaan dat er geen voorkeur, geen zelf of 'ik' in zit. Je bewoont of voegt bewustzijn samen met wat er gebeurt. Wanneer egoïsche activiteit wordt losgelaten, word je dat wat ontstaat. Eigenlijk is dat niet waar. Juister gezegd is het de illusie van afscheiding die wegvalt. De waarheid is dat we nooit echt gescheiden waren.

Spirituele leraren hebben de instructie gegeven om Samadhi te bereiken: "Wees stil en weet." Wees stil en ken het ware Zelf, oerbewustzijn voorbij naam en vorm. Wees stil en weet dat je God bent, het ware Zelf, de boeddhanatuur. Wat bedoelen ze precies? Wat is het dat stil wordt?

Het is duidelijk dat niemands fysieke lichaam absoluut stil kan worden in tijd en ruimte, omdat tijdruimte zelf beweging is. Tijdruimte is geest. Het universum is een grote geest of logo's. Het eerste hermetische principe is dat "Alles is geest, het universum is mentaal." Als het universum geest is en geest beweging, hoe kan ik dan stil zijn en weten? Hoe kun je nog steeds op een wereldbol zijn die duizend mijl per uur rond zijn as draait, 67.000 mijl per uur rond de zon draait, 500.000 mijl per uur rond de melkweg beweegt, en miljoenen meer door het universum? Je hart klopt, cellen bewegen naar binnen, voedsel wordt verteerd, de hersenen produceren hersengolven. Je bloed pompt, energie beweegt. Hoe kunnen we stil zijn? Als de spirituele meesters zeggen 'wees stil en weet', moeten ze het over iets anders hebben, iets buiten tijd en ruimte, iets buiten het fysieke en mentale.

Wat wordt bedoeld met stilte is iets waar we geen woord voor hebben in ons moderne taalsysteem. Het Sanskriet, de taal van de yogi's, heeft meer precieze termen die verwijzen naar het non-duale. De term "shunyata" wordt vaak vertaald als leegte, stilte of leegte. Stilte komt misschien het dichtst in de buurt van het Engelse woord, maar het is ontoereikend om iets te beschrijven dat niet van deze dualistische wereld is. Wat feitelijk wordt gerealiseerd, is het oerbewustzijn dat voorbij stilte en beweging staat. Voorbij de tijd. Het is eeuwig, de grond van je wezen, de wezenlijke aard van de werkelijkheid die niet verandert. Eigenlijk is het voorbij verandering en het onveranderlijke. Wanneer onze ware aard wordt gerealiseerd, wordt het duidelijk dat stilte en lawaai een dualiteit zijn die door de geest wordt gecreëerd.

Stilte en beweging zijn een dualiteit gecreëerd door de geest. Alles is al inherent aan die oerstilte. De beweging van de wereld is identiek aan de stilte. Wees stil en weet, wees in beweging en weet. Het is allemaal leegte die danst. Dit is niet iets filosofisch, maar een heel andere manier om met de wereld om te gaan. Eigenlijk gaat het om het laten vallen van de interface. De reduceerklep laten vallen die de zelfstructuur is, en je ware aard ervaren zonder tussenkomst van de beperkte geest. De zogenaamde buitenwereld wordt getranscendeerd door het realiseren van stilte, die, wanneer gerealiseerd, dat omvat wat het overstijgt.

Als je denkt dat je Samadhi begrijpt na alles gelezen te hebben, dan heb je gemist wat er wordt gezegd met de woorden. Het zou hetzelfde zijn als het menu verwarren met de maaltijd. Om de waarheid te proeven is een ware bereidheid nodig om de patronen te zien van de zelfstructuur waarnaar jij verwijst als jij. Het vereist een diepe opgraving, een diepe operatie aan de geest en het bevrijden van samskara's. Een diepe ontmanteling, een diepe vernedering van de zelfstructuur. Om Samadhi te realiseren geeft men zich over aan het verlangen van de ziel naar eenheid. Je moet de Ene Bron meer willen realiseren dan wat dan ook in de matrix van de geest - meer dan wat dan ook in de externe wereld. Externe bezigheden zullen hol en zinloos lijken. Echte meditatie, echt zelfonderzoek, komt in het nu waar alles wordt ervaren. Alles wordt onthuld. Alles ontstaat en vergaat binnen een veld van gelijkmoedigheid en liefde.
Totdat het eeuwige is gerealiseerd, moet men geduldig en volhardend werken, van ganser harte, met nederigheid die je patronen, je voorkeuren, je conditionering verbrandt. Je kunt ontwaken niet laten gebeuren met behulp van de geconditioneerde geest. Het gebeurt schijnbaar per ongeluk, maar door aanwezigheid te oefenen maakt het ons vatbaar voor ongelukken.

De laatste woorden van Socrates voordat hij werd geëxecuteerd, waren een waarschuwing voor de wereld. Hij zei dat we Asclepius veel verschuldigd zijn. Betaal het en vergeet het niet. Asclepius was de god van genezing en je kent misschien de Asclepius-staf, een staf die verstrengeld is met een slang. Het vertegenwoordigt helende energie; innerlijke energie die leeft, vrij van conditionering, vrij om te bewegen vanuit zijn eigen intelligentie, in tegenstelling tot de energie van de dualistische geest. In de eerste eeuwen v.Chr. was het Asclepius-symbool afgebeeld op enkele van de eerste geldmunten die in massa werden geproduceerd in het oude Griekenland en Rome, en het is veranderd in wat we tegenwoordig het dollarteken noemen. Het is een oude herinnering, verborgen in het volle zicht. Een herinnering dat een uitwisseling van geld een uitwisseling van energie is. Het Christusbewustzijn of de boeddha-natuur wordt ondersteund door het vrouwelijke principe, door de Grote Moeder, door de Naga's, de Slangenwijsheid. Deze wijsheid leert ons om de innerlijke tempel te zuiveren, om onszelf te zuiveren van ego. Het vrouwelijke principe heeft door de geschiedenis heen talloze namen gehad: Gaia, Shakti Sophia, Logos, Mahalakshmi, Parvati, Durga, Isis, Mary, de levensspiraal. Deze levende energie van de hogere geest is de aangeboren intelligentie van het universum. Deze natuurwijsheid is de afgelopen millennia systematisch onderdrukt, gedemoniseerd, uitgebuit en gecontroleerd.

Om energie te bevrijden van de onbewuste definities die we vasthouden, moeten we de knopen losmaken die identificatie met de egostructuur creëren. Loslaten van grijpen naar troost loslaten van weten.

Op dit moment in de geschiedenis, op dit moment in jezelf, komt de schuld waar Socrates het over heeft zowel individueel als collectief te vervallen. Er is maar één valuta waarmee u deze schuld kunt betalen. U dient zelf te betalen.

Wanneer we onze innerlijke energie, onze innerlijke levendigheid, bevrijden uit zijn gevangenis in pathologische denkstructuren, wordt het vrij om ons te verbinden met hogere niveaus van geest. Energie is wat ons allemaal verbindt. Een andere naam voor deze energie is liefde. Alle ware spirituele meesters zeggen dat liefde de ware religie is. Liefde is de religie van de toekomst. Het kan niet worden geïnstitutionaliseerd, gesystematiseerd of geconditioneerd. Liefde is onlosmakelijk verbonden met de realisatie van het ene oerbewustzijn.

Liefhebben is EEN ZIJN MET.

De bries bij zonsopgang heeft geheimen om je te vertellen
Ga niet terug slapen
Je moet vragen wat je echt wilt
Ga niet terug slapen
Mensen gaan heen en weer over de drempel waar de twee werelden elkaar raken
De deur is rond en open…

Ga niet terug slapen.

 

SAMADHI

 

 

'